Gangleri - 01.01.1870, Qupperneq 37

37
með gönilum og riðguðuni járnhamri, er hjekk við hliðið
á girðingunni, og ætlaður var tll þess. Fylgdarmaður
gjörði svo sem .greiíinn bauð, og tók undir í öllu klaustr-
*
inu við höggið. I sama bili laukst upp lítill gluggi rjett
við hliðið, og kom þar út langt byssuhlaup, er miðaði
rjett á brjóst greifanum, en fyrir innan gluggan gaf að
líta skeggjað andlit, og ekki frýnilegt. Sá spurði, er
fyrir innan var, og var næsta hás í röddinni: „Ifver
er þar á ferðK ? „Það er vinur, góður vinur“, mælti
greifinn og ýtti byssuhlaupinu til hliðar með hendinni.
„Ilvað er til sanninda um það, að þjer sjeuð vinur“?
inælti skeggkarlinn, og beindi aptur byssuhlaupinu á
greifann. „Æruverði, góði bróðir“ I mælti greifinn, og
ýtti aptur vopninu frá með hægð ; „mjer skilst það of-
ur vel, að þjer verðið að vera varir um yður, og ckki
getið hleypt hverjum, sem kemur ókunnugur, inn í klausír-
ið. Jeg muridi gjöra hið sama í yðar sporum;'en hjer
er öðru máli að gegna, því að jeg hefi brjef til ábótans
frá Morosini karðfnal ? „Til ábótans® ? „Já“ . „Jæja,
látum svo vera. Fjer eruð einn á ferð“ ? „AIeinn“.
„Bíðið þjer ofur lítið ; jeg skal ljfika upp fyrir yður“.
Greifinn fór nú af baki, og fylgdarmaðurinn bjóst til að
halda burt. „Ætlarðu ekki að vera hjerna í nótt“ ?
mælti greifinn. „Ónei, jeg vil heldur gista annarstaðar“.
„Gerðu sem þjer Iíkar“, mælti greifinn. „Á jeg að vitja
yðar á morgun“ ? „fað er óþarfi ; ábótinn lætur fylgja
mjer“. „Verið þjer þá sælir“. „Farðu vel“ I í þessu
bili snerist lykillinn í skránni, og fylgdarmaðurinn var
ekki seinn að hlaupa á bak og þeysa burt, svo að hann
var þegar kominn góðan spöl, er hurðin laukst upp.
„Tarna er góð Jykt* mælti greifinn ; hann fann steik-