Gangleri - 01.01.1870, Qupperneq 41

41
en nú Tar liann mjög lirörnaöur; veggirnir þaktir kongn-
lóarvef, en gluggar víðast brotnir, og llugu Ieðurblökur
út og inn. fetta kveld var bjart í salnum aí mörgum
ljósum; fram með veggjunum stóð fjöldi af byssum og
öðrum vopnum, en í miðjum salnum var breitt á borð;
voru dúkarnir af hinum d/rasta vefnaði, en borðbúnað-
ur allur af silfri, og þótti greifanum það gegna furðu,
hversu dýr hann var og fagur; gat hann ekki að sjer
gjört, að dást að sjálfsafneitun þessara guðs-inanna, er
ættu slíka fjársjóðu, en lifðu þó á svo afskekktum stað,
og í svo hrörlegum hýbýlum, líkt og einsetumennirnir á
fjallinu Karinel, eða í eyðimörkum Egyptalands forðum'
í salnum beið ábótinn, og munkarnir, eitthvað 20 að
tölu, greifans. Ábótinn gekk á móti honum, og bað
liann enn afsaka, að hvorki rjettirnir nje hýbýlin væru
eins og vera bæri. „Bústað vorum“ mælti hann, „hefir
ef til vill verið lýst fyrir yður eins og hann væri að-
setur sælu og gleði; heimurinnn dæmir oss opt rang-
lega, en jeg vona, að þjer, herra greifi, Iátið oss njóta
sannmælis, þegar þjer aptur komið meðal heimsins barna“.
„Ekki veit jeg, hvað vantar á rjettina“, anzaði greifinn,
„og sjeð hefi jeg, að nóg er til í búri og eldhúsi af góð-
uin vistum; það skyldi þá vera að vínið vantaði, eða
væri ekki sem ákjósanlegast“. „Hvað vínið snertir, þá
getið þjer verið óhræddur, því að þ a ð er gott“. „Þá
sje jeg ekki að neitt vanti*. „Enn er það“, mælti ábót-
inn, „að jeg er hálíhræddur um, að yður kunni að þykja
sumir siðir vorir óklerklegir; það er t. a. m. einn af
siðum vorum, að vjer setjumst aldrei svo til borðs, að
ekki hafi hver af oss 2 hlaðnar skammbyssur á borðinu,
fyrir frainan sig; og gjörum vjer það, til þess að vera