Gangleri - 01.01.1870, Qupperneq 42

42
búnir við liverju sem að hönrlum kann að bera á þess-
um afskekkta stað“. Um Ieið og ábótinn mælti þetta,
tók hann hendinni undir hempuna og dró úr belti sínu
2 afbragðs-fagrar skammbyssur, er hann lagði á borðið
fyrir sæti sfnu. „Ekki er of varlega farið“, mælti greif-
inn, „og gott lið má verða að skammbyssum. Jeg hafði
líka 2 með mjer í dótinu mfnu; en það er skrítið, jeg
trúi að yðar sjeu alveg eins og mínar“. „Þetta má vera“
mælti ábótinn, og gat varla varizt hlátri, „jeg hefi feng-
ið þessar frá honum Kúkenreitcr á l’ýzkalandi*. „Átti
jeg ekki von á; mínar eru einmitt líka írá honum. f’að
má sækja mfnar, svo við getum borið þær saman“. „Við
skuluin sleppa því, herra greifi, þangað til að við erum
búnir að borða. Gjörið þjer nú svo vel að setjast beint
á móti mjer. Kunnið þjer borðbænina“? „Einhvern
tíma kunni jeg hana; cn jeg held að jeg sje farinn að
riðga í henni“. „Það fór illa, því að jeg ætlaði að
biðja yður að fara með hana; en fyrst að þjer eruð
farinn að gleyma henni, þá sleppum við henni í þetta
sinn“. „Ójá, sleppuin henni, sleppum henni“, sagði
greifinn.
Nú var tekið til matar, og bar ekki á öðru, cnn að
greifinn, og munkarnir ekki síður, gætu borðað, þótt bæn-
inni væri sleppt. Ábótinn rjetti greifanum vínfiösku, og
sagði : „Smakkið þjer á víninu því arna fyrir mig“.
Greifinn helti á staup, hjelt því ofur litla stund upp við
ljósið, og renndi það síðan út ógnar hægt, til þess að
smakka sem bezt á því. „Jeg hjelt, að jeg ætti að bera
kennsli á vín“, mælti hann, „en þetta vín þekki jeg þó
ckki, nema ef það skyldi vera ungt Maderavín“. „Það
er Marsalavín“, anzaði ábótinn, „og ætti skilið að fleiri