Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1961, Qupperneq 54

58
ÁRBÓK FORNLEIFAFÉLAGSINS
á snælduna milli þess enda og vinstri handar (nr. 4). Undinn var
sérstakur hnykill, þegar kominn þótti hæfileg snældufylli, ef spinna
átti meira. Svo var þráðurinn víst tvöfaldaður (tvinnaður), til að
halda við snúningnum".
Bréf Eyjólfs er greinargott, eins og hans var von og vísa, en þó
leitaði ég víðar fyrir mér. Gildi hverrar heimildar vex við stuðning
annars staðar að, auk þess sem öll frávik mega teljast mikilsverð.
Aftur sneri ég mér til Einars Runólfssonar og fékk svarbréf frá
honum, dagsett 18. janúar 1961, ásamt lauslegri teikningu af sum-
tagssnældu. Hún ber að nokkru annan svip en snælda Eyjólfs á
Sumtagsspýta og sumlagsnál.
Hnausum, enda telur Einar minni sitt ekki öruggt um gerð hennar.
Skal hún því látin liggja milli hluta að sinni.
Snælda Eyjólfs á Hnausum er studd af lýsingu Jóns Sverrissonar á
sumtagssnældu. Ber þar ekkert á milli.
Lýsing Einars Runólfssonar á spuna sumtags er á þessa leið:
„Það var austur í Fagurhlíð í Landbroti árið 1886. Norður á túninu
var sofnhús, stæðilegur kofi frá tíð Ólafs, síðar á Efri-Steinsmýri. Nú
notaði pabbi það fyrir reiðingskofa o.þ.u.l. Þar átti hann saumtag,
dálítinn vöndul. Þetta þurfti hann að spinna til þess að stanga með
því reiðing. Nú bar svo vel í veiði, að Ólafur var ekki alfluttur að
Steinsmýri, eftir var m. a. sveifin. Svo hófst spuninn með því að
pabbi tók sér stöðu við sofnhúsvegginn með saumtagið í fanginu, en
ég fékk sveifina. Sveifarhnokkanum var brugðið í saumtagið, pabbi
lyppaði, en ég sneri sveifinni og gekk aftur á bak norður á túnið,
góðan spöl. Ég vafði svo upp á teininn um leið og ég gekk heim að