Kirkjutíðindi fyrir Ísland - 01.06.1879, Blaðsíða 5

53
eins og stendur í handritinu í Miinchen, episkopos, þ. e.
byskup, sem eg sjálfur efast alls eigi um að sje upp-
runalegi leshátturinn. þ>að er víst, að maðurinn hefir
hlotið að vera G-yðing-kristinn; og með því að hann
vitnar ekki í lög Rómveija, heldur í Guðspjall, þá er
auðsjeð, að hann hefir verið kristinn, en ekki borgara-
legur ríkisdómari. Episkopos (= presbyteros) hafði um
þessar mundir dómsvald, ekki einungis í trúarefnum,
heldur og í borgaralegum málum, svo að ekkert var
undarlegt í því, að Imma Shalom skyldi gerasjerupp
málssókn við bróður sinn Rabban Gamaliel fyrir bisk-
upsdómi, ef þau systkini hefðu verið kristin, en reynd-
ar er svo að sjá, að þau hafi þóttst sjálf vera Gyðing-
ar. En það kemur í líkan stað niður. J>að var aust-
ræn skoðun, að það væri að sýna annarlegum Guði
meiri lotningu en sínum eigin, ef menn skutu máli
til dómara, er hafði aðra trú en þeir sjálfir. Nú er auð-
sjeð, að þau systkini Ijetust veita Guði kristinna manna
meiri lotningu en Jehóva Gyðinga, með því að skjóta
máli sínu til kristins dómara; en tilgangurinn var eig-
inlega að vanheiðra Guð kristinna, með því að láta dóm-
ara hans taka mútu, og var allt gjört til þess, að fá
Rabbi Eliezer til að hyggja afþví að láta skírast undir
kristni, er menn vissu, að honum hálfgjört ljek hugur á;
(sjá hjer á eptir).
Hvergi stendur sú regla í lögmálinu orði til orðs:
„ J>ar sem sonur er, erfir eigi dóttir“. En hún er leidd
út úr ákvörðun 4. Mós.b., 27, 8: „f>egar maður deyr,
og á ekki son, þá skuluð þjer láta eign hans ganga
til dóttur hans“ ; og leiðir af þessum orðum það, að ef
sonur er, erfir eigi dóttir. Grundvallarregla lögmálsins
var sú, að láta karla erfa hvervetna, til þess að fasteign
hverrar kynkvíslar um sig skyldi haldast óskerð innan
hennar; sjá 4. Mós.b. 26, sbr. 27, 1 —11, — Orðin:
„frá þeim degi er yður var rýmt út úr landi yðru“, o,