Kirkjutíðindi fyrir Ísland - 01.06.1879, Blaðsíða 64

112
Og þótt vjer nú sleppum því að tala um hina dauðu,
þá viljum vjer spyrja: verður manni eigi áþekkt inn-
an brjósts, þegar hann er innan um manngrúann? —
þegar þjer finnst, að þú algjörlega hverfir sjálfum þjer
í fólksfjöldanum, — þegar þú fer leiðar þinnar, einmana
og óþekktur, hittir engan vin eða kunningja, en mætir
að eins hinum hversdagslegu áhyggjum, og ekkert
verður á vegi þínum, sem vekur neina af hinum dýpri
tilfinningum mannshjartans, — þegar þú þjáist, en hefir
enga von, — þegar þú biður, en fær ekkert svar, eða
þegar þú hefir gjört bæn þína í kirkjunni með knje-
falli, en fer þaðan ennþá efablandnari og einmana-
legri en þú komst þangað; —- þegar þjer getur ekki
annað fundizt, en að þú aðeins sjert til á jörðunni, til
þess að fylla töluna, svo sem Bossuet segir, og að eng-
inn hefði saknað þín eða sjeð hinn auða sess, þótt þú
aldrei hefðir orðið til: •—• hlýtur þú þá ekki að verða
angurvær með sjálfum þjer, og taka orð sálmsins þjer í
munn: „Hvað er maðurinn þess, að þú minnist hans,
eða mannsins barn, að þú vitjar þess?“
þessum andvörpum hins dapra og áhyggjufulla
hjarta ætla jeg mjer nú að svara, en svarsins ætlajeg
sjálfsagt að leita í lífsins bók, í hinu eilífa orði hins
lifanda og sanna Guðs.
I.
Jeg hefi talað um lítilleik mannsins í samanburði
við óendanleik alheimsins. Ognúþekkijeg enga bók,
sem taki þetta fram með svo hjartnæmum og sönnum
orðum eins og ritningin sjálf. Heyr þú t. a. m. orð
Jobs og Esajasar spámanns. Hversu mjög beygjaþeir
ekki drambsemi mannsins og gjöra hana að engu, með
því að skoða hana í sambandi við óendanleik Guðs,
dýrð hans og mikilleik? Les þú hinar helgu greinir,
þar sem Job lýsir því, hvernig maðurinn, þrátt fyrir