Kirkjutíðindi fyrir Ísland - 01.06.1879, Qupperneq 18

VIII.
UM ÁSTAND HINNA HOLPNU SALNA FRA
DAUÐANUM TIL UPPRISUNNAR.
(Framhald frá bls. 40).
Sálin hefir af frjálsri hvöt fullkomleg'a gefið sig
drottni sínum á vald. Hún heyrir eigi lengur neina
af þessa heims röddum, ókyrrist eigi framar af hinum
ótölulegu hugsunum, sem samgrónar eru jarðlífinu, en
trufla og sljófga hjer andans líf. Sálin er eklci lengur
tvískipt á milli vonar og ótta; ástand hennar er eigi
breytilegt, svo sem skýjanna i loptinu, er ýmist þyrl-
ast saman í þungum stormbólstrum, eða greiðast sund-
ur og verða að engu. í þessari friðsælu hvíld safnast
hið sundurdreifða, hreinsast hið flekkaða, grær hið
brotna saman, og allur óhultleiki hverfur. Eilífðar-
hugsanirnar, þær hugsanir, sem sálunni voru eiginleg-
astar í þessu lífi, gagntaka hana nú gjörsamlega í þess-
ari ,,sabbatshvíld“ (Hebr. 4, 9), án þess nokkrar aðrar
hugsanir komist að, og hún „þjónar guði dag og nótt“
(Jóh. opinb. 7, 17).
Sálin nýtur sín eigi til fulls í fullkomnu frelsi,
fyrri en hún skilur við líkamann. Hin nýja „eðlisfram-
för til ókrenkjanlegleika“ (Irenæus), sem náðin veldur,
stefnir inn á viff í djúp sálarinnar, þar sem kjarni lífs-
ins varðveitist í endurminningunni, en ekki út á við í
stríð og strit, eins og opt verður hjer í lífi. Sá sem
hefir orðið var við áhrif guðs anda í sínum innra manni,
á þeim stundum, er hann helgaði andlegum hugleið-
ingum, mun renna grun í, hvernig þessu er varið.
þ>að sem þegar í þessum heimi gjörir sálina að sál,
hina ólíkamlegu veru að sannri persónuveru, er minn-