Kirkjutíðindi fyrir Ísland - 01.06.1879, Síða 74

122
ósjálfráðri tilfinningu. Hann les piningarsöguna, hann
staðnæmist við krossinn, og finnur þar þann kærleika,
sem hrífur hann, og hin sama kenning, sem skelfir
hann, er hún talar til hans um óverðleika hans, sýnir
honum í sömu andránni hans sönnu tign. Og þegar
hann sjer, að slíkur kærleikur er honum auðsýndur,
finnur hann til þess, að hann getur goldið kærleika í
mót; hvernig skyldi hann þá enn ætla, að hann sje
einskis virði ? Guð hefir hugsað um hann og endur-
leysthann; Guð villgjöra hann hluttakandi í eilífri veg-
semd, og þetta nægir til þess að láta hann ávallt sigr-
ast á þeirri efasemdanna freistingu, sem reynir að telja
honum trú um, að hann sje svo sem ekkert.
VI.
Síðasta orði mínu ætla jeg að beina til þeirra,
sem spottast að einfeldningslegri trú vorri á það, sem
þeir nefna hina veglegu ákvörðun vora. „Hvað er
maðurinn þess“, segja þeir brosandi, „að Guð skuli
hugsa til hans?“ Jeg skal hreinskilnislega játa það,
að jeg hefi enga trú á þeirri auðmýkt, sem menn hjer
þykjast sýna; hún er of mikil til þess, að hún skyldi
ekki vekja grunsemd. Hinir sömu menn, sem éigi þola
það, sem þeir kalla barnalegar missýningar og óþol-
andi dramblæti, geta aldrei tekið nógu hart til orða,
þegar þeir vilja ráða á oss. En nú kemur það fram,
sem vjer sízt áttum von á: þeir hika ekki við að fall-
ast á þær skoðanir, sem gjöra Guð rækan úr heimin-
um, og láta manninn vera hinn eina herra náttúrunn-
ar. Fyr gjörðu þeir svo litið úr manninum, að hann
varð svo sem að engu, en nú verður hann í einum svip
allt, og þeir snúa því nú upp á Guð, sem þeir áður
sögðu um manninn, og taka svo til orða: „Hvað er
Guð þess, að maðurinn skyldi hugsa um hann?“ Orð-
ið Guð skoða þeir aðeins sem gamaldags málvenju-