Óðinn - 01.01.1921, Síða 7

ÓÐINN
7
dr. Jóni Þorkelssyni. Er sú útgáfa ómissandi
hverjum þeim, sem kynnast vill þessu stórfeldasta
alþýðuskáldi voru til hlítar, og bæði útgefanda og
kostnaðarmanni til mikils sóma.
Hjálmar Lárusson er svo skapi farinn sem ís-
lenskir sveitamenn hafa best verið, einlægur og
hispurslaus, jafn fjarri því að virða alt og að
virða ekkert, jafnófús á að láta hlut sinn fyrir
Stafhandfang.
ofríki sem að halla á lítilmagnann. Hann er skemt-
inn í tali, kvæðamaður mikill og kann sand af
visum og stemmum, gleðimaður og var á yngri
árum ölkær mjög. En er honum þótti úr hófi
keyra, þvertók hann fyrir það, og sýndi i þvi
fastlyndi sitt. Hann hefur aldrei látið fátæktina
smækka sig, vill heldur smiða vegna listar sinnar
en vegna fjárvonar, og hefur borið lífsbaráttuna
með öruggum huga. Hann treystir hverjum manni,
að öðru óreyndu, til hins besta, og reynslan sýnir,
að slíkum mönnum verður ekki síður að trú sinni,
en hinum sem ætla hverjum manni ilt. S. N.
JÞær sem geta.
Hitinn er manns liálfa Iif,
hitann kann jeg meta;
enga ber jeg brunahlíf,
brenni pær sem geta. Fnjóskur.
Til söngvarans
1. Ó, syngdu vinur, syng þú mjer
þann söng, er veiti stundarfró,
því hugnæm rödd til hjartans ber
sinn himinborna frið og ró.
Ef kalin von í brjósti býr,
hinn blíði lireimur líkist þejr,
svo tárið, sem í felur flýr,
það flýtur þá, en brennir ei.
2. En segðu þinni söngvalist,
að sveigja ei streng til gleðihreims;
min sál vill geta grátið fyrst
og goldið skuld til þessa heims.
Svefnlaus í ræmra rauna sæng
hún rýnir yfir dauðans haf.
Ef tónavöld ei treysta væng,
hún tapar flugi, — berst í kaf.
Fnjóskur.