Óðinn - 01.01.1921, Qupperneq 43

ÓÐINN
43
3. S vi p u r,
Fyrirgefðu í kærleika.
Salgcrður.
Jeg hef voðafrjettir að segja. Kirkjan er
saurguð, gólfið flýtur i blóði, sem getur sig-
ið niður á ykkur. (Svipírnir líta allir niður á sig).
Kirkjan er forboðuð og illar verur ganga
hjer ut og inn.
S v i p i r n i r.
Vei! — Vei!
S a I g c r ð u r.
Halastjarna með þreniur hölum glórir
parna á gluggann. Nú cr annað kvöldið seni
hún sjest.
.1 á l g e i r.
Hún veit á voða.
S a 1 g c r ð u r.
IIlu verurnar, seni lijer eru á reiki, ætla
að láta hana rekast á kirkjuna, saurgaða, for-
boðaða og óvígða, og sökkva henni niður
til Vítis. Þið liggið undir kórgólíinu, og bein
ykkar sökkva með kirkjunni.
.1 á l g e i r.
Pað má aldrei verða.
Svipir'nir.
Vei! — Vei! — Vei!
S a 1 g e r ð u r.
Pó að allir sjeu jafnir í dauðanum, pá vild-
uð pið pó ekki liggja innan um okkur hin.
Nú hefnir hjegómagirnin sín. Enn er óvíst,
hvort kirkjan sekkur. — Áður en pað kem-
ur fyrir skal jeg kalla ykkur fram aftur, og
pá skuluð pið flytja leifar ykkar út i garð-
inn til vina og vandamanna.
S v i p i r n i r p r i r.
Við purfum ekki að flytja okkur.
.1 á l g e i r.
Jeg átti enga vini.
S v i p i r n i r.
Fyrirgefðu honum!
Salgerður.
Pú getur flutt pig út i holuna mina, Játgeir!
Hún er ylst við garð. Pegar pú crt kominn
par niður skal jeg hýsa pig, og fyrirgefa pjer.
J á t g e i r.
Jeg kem — jeg kem.
1. S v i p u r
(hetulir á Mariulikncskið).
En hver flytur petta heilaga likneski?
Salgerð u r.
Blástu pví einhverjum lifandi manni í brjóst!
(Salgeröur fer út. Hiuir svipirnir hverfa),
(Sólueig kemur meö stúlku sem kveikir i kirkjuuni,
stúikan ter, pegar hún er búin aö kveikja).
S O 1 V e i g
(lyrir framan Mariulikneskið).
Heilaga móðir! Helsta sæluvon mín,
nú logar reiðitáknið hátt á himni,
pvi kirkjan cr saurguð; helgu klæðin pin
ötuð i blóði. Er pað ekki bót
sje mynd pin fáguð? blóðið perrað burt,
afplánar pað samt ekkert? Pessum blelt
varð ekki náð. — En fáir eru eftir.
Ef jeg get perrað blóðið burt af pjer,
pá fyrirgefðu peiro, sem verkið vann.
Til pess jeg krýp og kyssi klæðafald pinn,
signaða Drolning! (krýpur níður).
(SíVa Þorgeir kemur frú skrúðhúsinu, gyrður sveröi og
með hjálm og brynju),
Síra Þorgeir.
Solveig, statlu upp!
Prestinum tteygði’ jeg fyrir pína bæn;
svo hræðist pú nú hjálm og brynju raeir,
cn hcmpu’ og kjól.
S o 1 v e i g
(fer undan).
Jeg hræðist bannið mest,
sem biskup lýsti yfir pjer og peim,
sem blitt pjer vildu rjetta hjálparhönd.
Sira Porgeir.
Hvað? Sjerðu nokkurt meira bann á mjer
en sjálfri pjer?
S o 1 v e i g.
Að vita vcrður ofl
pað sama og að sjá.
Sira Þorgcir.
Pú trúir fasl
á kirkjubann og blessun?
S o 1 v e i g.
Vertu fjær!
Jeg trúi á bæði.
S i r a P o r g c i r.
Biskup hefur vísl
í púsund skifti blessað söfnuð sinn
og land og fólk. En leið pá nokkrum betui?
Piðnaði klakinn? Fjellu færri úr hor