Óðinn - 01.01.1921, Blaðsíða 50

áó
óðinM
að lifa enn, pó lifað sje við smán.
Hjálpa mjer, Lárenz, ef pú elskar mig.
Bið ekki’ um handtak eða tímatal,
jeg kemst ei lengra, kom pú fram til mín
og sýndu hug.
Lárcnz.
Jeg gerði samning við
einn galdrahund að gerast maður hans
á pesum tíma. Petta var alt gert
pin vegna, Fríður, svo jeg fengi pín;
ef jeg kem fram, mun gólfið gleypa mig.
Jeg hegg á fjötra og fæ pig inn til mín.
F r í ð u r.
Peir hlekkir eru úr járni;.hlauptu fram
með brugðið sverð, og högg pú hold og blóð,
dreptu pá báða, dáð sú frelsar mig
og lif mitt.
L á r e n z
(helclur krossmarkinu á móti henni. Serapiel togarhann
frá honum, liún beygist undan krossinum).
Fríður, kystu krossinti fyrst!
F r í ð u r.
Jeg næ ei til pess.
I) ó m a r i n n .
Tími pinn er úti,
krjúptu nú niður, kona, og legstu á bæn*
F r í ð u r.
Pig skortir hug, pú porir ekki að preyta
einn móti tveim, um elsku mína og líf.
Er enginn manndáð eftir í pjer, Lárenz?
(Serapiel dregur að sjer hlekkjaí'estina, og hún færist
til hans á hnjánum).
Lárenz.
Jeg veit ei hvað jeg sje.
F r i ð u r.
Pú sjer, mig hjer
í hlekkjum dæmda, deyjandi með smán.
Jeg gaf pjer líf mitt, og pú glatar pví. —
Pú svíkur mig of sáran, fagri Lárenz!
(Hún er komin á hnjánum fram á milli þeirra).
D ó m a r i n n.
Blóðugi böðull, högg pú hart og fast!
S e r a p i e 1
(bindur fyrir augun á Fríði).
F r í ð u r.
Pú ert minn dauðadómur, ljúfi Lárenz!
L á r e n z.
Nú eða aldrei, nú skal neyta sverðs!
(Bregður sverði og ællar fram fyrir grindurnar).
Pví snýst alt húsiÖ, hvað er upp og niður?
Og niöarayrkur sviftir burtu sjón.
(Ilann snýst að altarinu og tekur báðum höndum um það og sígur
niður íyrir framan það. Klukkan í skrúðhúsinu slær tólf. Dómnrinn,
Fríður og Serapiel sökkva niður þar sem þau eru koniin).
(Vnn og Friðnr — eins og hún á að sjer — fjötralaus koma inn.
Ilelgimvndirnar i kirkjunni fá aflur lif og liti).
U n a.
Er Lárenz horfinn?
F r í ð u r
(fer inn fyrir grindur).
Hjerna liggur hann.
Vaknaðu, Lárenz! Elsku Lárenz, vakna
af djúpum dvala!
L á r e n z
(raknar við).
Friður, lifir pú!
Takið í hönd mjer! (hær gera það). Hvað er klukkan nú?
U n a.
Tólf er hún slegin —
L á r e n z.
Er pað alveg vist?
(Una kinkar).
Var biskup hjer, og varst pú aftur hjer
rjett eftir að pú fórst í fyrsta sinn?
U n a.
Jeg var hjer ekki, biskup fór í kvöld.
nær miðjum aftni.
L á r e n z
(fcr liöndum um liáls Fríðar og úlnliði).
Pú lifir, Fríður, lof sje helgum mönnum!
Á höndum pínum eru engin sár.
Pú varst í hlekkjum, leidd á höggstokk fram
til pess að deyja.
F r í ð u r.
Pað var ofsjón alt.
L á r e n z.
Með hrylling sá jeg blika böðuls sverð
að hálsi pjer.
U n a.
Og jeg sá voða sjón. —
Prjá sá jeg menn, sem peystu hjeðan burt
á brúnum heslum, böðull sýndist einn
með öxi dimma, en dómarinn reið fyrst
á rauðum klæðum, hann bar sverð við hlið.
Priðji var kona, hún reið höfuðlaus,
blóðugu hári vafð’ hún vinstri hönd,
og keyrði hestinn höfði sínu með.
Jeg skelf af hræðslu !
L á r e n z.
Þú hcfur gandreið sjeð.