Óðinn - 01.01.1921, Síða 58

58
ÓÐINN
(Sira Þorgeir kemur út úr kirkjunni með brjef. Þeir,
sem úti fyrir eru, þoka frá honum til beggja handa).
Síra Porgeir.
Jeg kem með brjef frá biskupnum, sem ljetst
i nótt. — Pað hljóðar: Hlustið pið nú á:
»Nú set jeg Porgeir aftur inn í kallið,
og leysi úr banni, er lýstur var hann í,
og item fleiri, er fallið hafa’ i bann
i Hrunasókn á einn og annan veg.
Hann sjer um kirkjuvigslu í tæka tíð,
og kemur hingað, ef jeg fell nú frá,
á biskupsstól með fullu biskupsvaldi.
Pví allir hlýði, sem pví hlýða ber!«
Söfnuðurinn
(liropar upp):
Prestur úr banni og kirkjan verður vígð!
Síra Porgeir.
Jeg vígi húsið heilagt seinna í kvöld,
og kvöldsöng hef í nótt.
Gottskálk.
Já, kirkjan vígð,
þá má án hættu hreyfa sig í nótt.
Sira Þorgeir.
Pú þegir, Solveig, sjerðu skuggann enn,
sem breiðist mjer frá baki?
Solveig.
Pað er til
jeg sjái margt, er seinna líður frá.
Síra Porgei r.
Gef þú mjer hönd.
S o 1 v e i g.
Pú heldur minni of fast.
Pú verður biskup.
(Snýr frá honum).
Síra Porgeir.
Pað er óvíst enn.
(Una og Solueig fara. Við Lárenz og Friði).
Pið fylgið mjer til Skálholts, fari jeg
og setjist þar að, fyrst biskup bauð mjer það.
Jeg þyrfti að hafa þrjatíu manna sveit.
Hún þætti annars fámenn, fylgdin mín.
L á r e n z.
Jeg kem þar ekki, taktu töfrahund þinn
honum má siga fram til sigurs þjer.
Jeg veit ei sjálfur, hvað er satt í því,
sem upp var lesið fyrir lýðnum hjer.
Jeg hygg þú sjert í sama banni og fyr.
Síra Þorgeir.
Jeg fjell i bannið fyrir að gifta pig.
L á r e n z.
Pú fjelst í bannið fyrir að drepa mann.
Til Skálholts fer jeg aldrei. Fríður mín
sjer unir vel í Tungu. Trú þú mjer,
að fyrir óöld, uppreisn, fals og víg,
jeg set ei góðu gæfuna mína í veð.
(Lárenz og Fríður fara).
(Ógautan, sem ekki hefur sjest, kemur fram til sira
Porgeirs).
Ó g a u t a n.
Pú ættir fljótt að herða huga þinn,
því enginn vinnur veröldina með
hugsunarleysi og hugarvíli. — Gleði
getur þó bætt það. Hefjum drykkju og dans,
því karlar þessir þora’ ei annars margt.
Síra Porgeir.
Vjer fáum vín og förum svo í dans.
(Pegarfólkið og prestur hafa fengið vín, byrjar dansinn).
K a r I a r.
Hjer er kominn Hofflnn, hjer er kominn Alflnn
hjer eru komnir allir Hoffinns sveinar.
K o n u r.
Hvað viltu Hofflnn, hvað vill Alflnn,
hvað vilja allir Hofflnns sveinar.
K a r 1 a r.
Mey vill Hoffinn, mey vill Alfinn,
mey vilja allir Hoffinns sveinar.
K o n u r.
Hvað býður Hoffinn, hvað býður Alfinn,
hvað bjóða allir Hoffinns sveinar.
K a r 1 a r.
Gnll býður Hoffinn, gull býður Alfinn
gull bjóða allir Hoffinns sveinar.
Ií o n u r.
Skríddu burt Hoffinn, skríddu burt Alfinn
skríðið burt allir Holfinns sveinar.
K a r 1 a r.
Vín býður Hoffinn, vin býður Alfinn,
vín bjóða allir Hoffinns sveinar.
K o n u r.
Velkominn Hoffinn, velkominn Alfinn,
velkomnir allir Hoffinns sveinar.
(Raðirnar hverfa saman, hver karlmaður færir sjer og
sinni dansmey vin. Bikararnir hverfa læindir inn í
kirkjudyrnar).
Síra Þorgeir.
Svo er þá næst að vaða vopnadans,
er sýnir huga konu og karli hjá.