Óðinn - 01.01.1921, Síða 62

62
ÓÐINN
Svo ræddi hún vonin um vorið
og veg þeirra’, er forðum unnu;
og sögurnar runnu í rökkrið,
sem roðablik morgunsunnu.
Nú renna þær sögur í rökkrið
sem roðablik aftansólar
og brimalda brotnar í fjarska,
en bergmála fjöll og hólar.
Heyrðu mig faðir á himnum!
Hefurðu sjeð þar niður,
sem helsærðri von er varþað
i vegalaus svartnættis iður?
Heyrðu mig guð faðir góði!
Geturðu rjett þangað fingur
sem minningar eru’ eins og eldur
og ormur, sem nagar og stingur?
Dagurinn líður og lækkar;
lengi hann varir eigi.
f rökkrinu segja þau sögur
systkiuin von og tregi.
Og bak við þau bíður dauðinn.
Móðirin klapþar og hvíslar:
Hverskonar ský má rofa.
Sofnið þið börnin min bæði;
besl er að fara að sofa.
Sofið þið börnin mín bæði.
Börn hafa af litlu að taka.
Á sólhvörfum sumars og vetrar
samir mjer einni að vaka.
II.
»TÖFLUR í grasi glóa«.
1.
Stutt er hver stund að líða.
Starfskeið er bráðum runnið;
jarðarlífs þrá að’þagna;
þrekið að skari brunnið.
ískaldar fávisku fylgjur
fast mjer að bjarta sverfa.
Að brjósti þjer guð minn góður!
gott er frá slíku að hverfa.
Vetrarland heimsku og haturs
hnígur i úthafsstrauma.
Iðgrænt úr ægi siígur
óskaland fornra draurna.
Sölskin og sumarangan
sárindi huga lina.
Töflur i grasi glóa
genginna æskuvina.
Lifsþráin ylnar aftur;
enn vill hún sitthvað gera.
Að sjálfri sjer sál mín brosir.
Svona’ er það barn að vera.
2.
Dagurinn líður og lækkar;
líður án minstu tafar.
Pú fylgdir mjer fyr til lífsins.
Nú fylgi jeg þjer til grafar.
Gangandi kom jeg um gaddinn
gestur að húsi þínu.
Bjargþungum skamdegisskuggum
skefldi að hjarta mínu.
Enn finst mjer þin liknsama ljóstrú
sem laug mjer um vitund streyrai.
Gangandi fór jeg úr garði
með geisla frá öðrum heimi.
Oft hef jeg áður og siðan
eignast þess skýran vottinn:
Að eins í gæsku og göfgi
getur þú fundið drottinn.
En aldrei jeg kyntist hjá konu
kærleika slíkum nje meiri.
— Pó entir þú æfina’ að lokum
einmana — líkt og fleiri.------
En víst er það gott að geta
gefið þann tón í strengi
sem eftir að æfin er liðin
ómar þar hlýtt og lengi.
Nú sit jeg hjer hljóður og hugsi
og horfi’ yíir gömul kynni.
Og söknuður breytist í blessun
og bæn yfir minning þinni.
STORMUHIN'N OG HRÍSLAN.
Stormur á þakinu þýtur;
þýtur í hlíð og hvín;
grípur um limið þitt ljósa
lágvaxna hríslan mín.
Hann beygir þig beint til jarðar;
býður þjer moldarskjól.
En þú. rjettir þig altaf aftur
upp móti hiinni og sól. — —
Veturinn þýtur og þýtur;
það er lians gamla lag.
En sumar á sína vísu
og syngur næsta dag.