Óðinn - 01.01.1921, Qupperneq 64

64
ÓÐINN
Paö er eins og við hefðum hvergi verið nema hjer. Pað
er eins og við hefðum orðið til hjer.
Eldri sveinninn: En ef mamma kæmi, gætum við þá ekki
rakið sporin hennar heim?
Faðirinn: Pað fyllast öll spor og hverfa.
Yngri sveinninn: Jeg heyri eitthvað langt úti í skógi.
Það er einhver að leita að okkur.
Faðirinn: Pú heyrir trjen beygjast til hvíldar niður í
snjóinn.
Eldri sveinninn: Ungu trjen falla í storminum.
Faðirinn: Pað eru stöðugar jarðarfarir í skóginum.
(Vindurinn hrislir fönn ai trjánum).
Eldri sveinninn: Trjen sem standa leggja til líkblæjurn-
ar fyrir pau sem eru fallin.
Faðirinn: Pau fúna par sem pau falla.
Yngri sveinninn: Heyrið pið petta? Pað er einhver að
blása i lúður langt úti í skógi. Pað er einhver að leita
að okkur.
Faðirinn: t hvassviðri hefur skógurinn hljóð allra hljóð-
færa.
Yngri sveinninn: Heyrið pið ekki glaum úti í skógi,
glaum eins og í dimmum klukkum?
Eldri sveinninn: Það heyrist drungarlegt glamur pegar
elgsdýrin slá hornunum við trjen.
Yngri sveinninn: Nei, jeg heyri klukknahljóð.
Faðirinn: Pað er oft hringt við jarðarfarir.
Eldri sveinninn: Við heyrum tómar villiraddir. Við skul-
um ekki hlusta.
Faðirinn: Við heyrum til okkar eigin sálar.
Yngri sveinninn: Jeg heyri bresti úti í skógi eins og sprek
sjeu brotin óviljandi.
Eldri sveinninn: Pað eru ef til vill elgsdýrin að mölva
feyskna anga með hornunum.
Yngri sveinninn: Pað er eitthvað að læðast að okkur
gegn um skóginn.
Faðirinn: Pað er frostið að læðast að okkur í snjónum.
Yngri sveinninn (með hryttingi): Ó, pað kom eitthvað mjúkt
við mig og stakk mig.
Eldri sveinninn: Hann er að dreyma. Við verðum að
gera eitthvað til að halda okkur vakandi.
Faðirinn: Nú mundi jeg láta lífið fyrir eina purra eld-
spýtu ef pess væri nokkur kostur að láta líf fyrir líf.
Eldri sveinninn: Okkur kólnar meira ef við stöndum
kyrrir. Við verðum að ganga okkur til hita.
Yngri sveinninn: Jeg get ekki gengið, fötin eru frosin við
mig. Ó. pað er altaf að kólna.
Faðirinn: Pað hvað vera unt að kveykja eld með pví að
núa saman trjábútum.
(Faðirinn og eldri sveinninn sækja trjábúta — tvo fyrir hvern —
þeir taka að núa þeim saman).
Eldri sveinninn: Pað er sökum hlýindanna sem eru um
garð gengin, að við erum að deyja úr kulda.
Faðirinn: Enginn getur kveykt sjer nýtt líf á blautri
eldspýtu.
(Pað hvessir meira — fönn hristist af trjánum — margbreytileg
hljóð heyrast í skóginum eins og væri verið að stemma saman hljóð-
færi í heilu symfóníu orkestri).
Yngri sveinnínn: Jeg heyri hljóð langt úti í fjarlægð.
Faðirinn: Trjen eru að bera upp kveinstafi sína. Pau
eru að kalla til ættingja sem eru i fjarlægð. Pau vilja
nálgast hvert annað í dauðanum.
Eldri sveinninn: Pau eiga sjer djúpar rætur par sem
pau hafa vaxið upp og orðið stór.
Faðirinn: Eftir pví sem trjen vaxa og verða stærri, reyn-
ir meira á ræturnar.
Eldri sveinninn: Pegar ræturnar slitna, færast trjen úr
stað eða falla.
Faðirinn: Slitnum rótum veitir ekki hægt að festast í
nýjum jarðvegi.
(þeir núa saman trjábútunum og þegja).
Yngri sveinninn: Nú heyrði jeg hljóðið aftur. Pað var
nær. íPeir lilusta).
Faðirinn: Jeg heyri óminn af hljóðfæraslætli skógarins!
(Illjóð heyrist i fjarska).
Yngri sveinninn: Pað er mamma. Guði sje lof!
Faðirinn: Nei, takið pið ekki undir við hana. Ansið
pið henni ekki. Jeg vil ekki að hún komi hingað nema
liún sje vilt.
Yngri sveinninn: Ó, pabbi! (Hijóðíð heyríst).
Faðirinn: Guð hjálpi okkuröllum! Takið pið ekki undir
við hana, munið pað.
(Hljóðið heyrist — það er örvæntingarfult og borið ofurliði at
hávaða skógarins, — Pögn).
Yngri sveinninn (tekur að gráta): Ó, pabbi, hún er hætt við
að kalla.
Eldri sveinninn: Hún hefur snúið aftur af pví enginn
tók undir við hana. Pað er ekki vist að hún finni aftur
stiginn sem liggur heim að kofanum. (Hijóðið heyrist — það
er fjær en áður og mjög óglögt). Pabbi, nú er ef til vilJ síðasta
tækifærið að taka undir við hana.
Yngri sveinninn: Hún er að fjarlægjast okkur. Ó, mamnta,
hvert ertu að fara.
Faðirinn (kallar): Ó hó! (Pögn).
Eldri sveinninn: Nú heyrir hún ekki.
Yngri sveinninn: Hún er farin of langt. Ó, mamma.
Faririnn (kallar lxærra en áður): O hó! (Pögn). Guð hjálpi
okkur! Hvaðan kom hljóðið?
Eldri sveinninn (bendir tithægri): Úr pessari átt.
Yngri sveinninn (bendir tiivinstri): Úr pessari átt.
Faðirinn: Við skulum allir kalla.
(Peir kalla — Pað lygnir — Hljóðið heyrist nær).
Yngri sveinninn: Elsku mamma.
Eldri sveinninn: Eigum við ekki að fara á móti henni?
Faðirinn: Nei, pvi við vitum ekki hvaðan hún kemur.
(Peir kalla aftur og aftur og hljóðið heyrist nær og nær uns þeir
og móðirin hafa eftir nokkuð langa stund kallað síg saman. Móðirin
kemur frá vinstri).
Yngri sveinnínn: Ó, elsku mamma,
Móðirin (kyssir hann): Guði sje lof, jeg hef fundið ykkur.
(Faðirinn og eldri sveinninn faðma liana, en eru daprir i bragði).
Ó, hví eruð pið ekki glaðir eins og sá yngsti. Ó, verið
pið glaðir. Ó, hve jeg var heppin. Jeg bjelt áðan að jeg
væri að villast. — Jeg veit pið eruð óttalega preyttir.
Jeg er sjálf orðin preytt, jeg hef kafað snjóinn svo
lengi, lengi lengi.
Faðirinn: Erum við langt frá kofanum?
Móðirin: Já. Pað lield jeg.
Faðirinn (hikandi): Komstu með eldspýtur?
Móðirin: Ó nei, nei. — Pað var vel lifandi í leirhlóð-
unum heima. Jeg sagði börnunum að jeg ætlaði að
verða fljót. Pau voru svo góð og róleg — pau vissu að
jeg ætlaði að sækja ykkur.