Óðinn - 01.01.1921, Qupperneq 66

66
ÓÐINN
Á sjó.
1*30 sumar, er á sjó jeg ráðinn var,
pá sveif hver ósk í fangið grænna dala;
þar þráði jeg alt — jeg öfundaði smala,
en ágirnd litla fyr á starfið bar.
Og mjer fanst urð og allir mosar brosa
og una mega hreggi og norðanrosa,
sem hrimi slóu hlíðarbrekkur par.
Og önuglyndan, svarakaldan karl
í koti sínu, lágum moldarskúta,
það sumar virti jeg voldugan sem jarl
og vildi honum miklu heldur lúta.
Svo fjell mjer Ægis sifelt skvamp og skvaldur;
jeg skildi að hann var Krösus þúsundfaldur,
þó kaus jeg heldur kotunganna snarl.
En landsins dætur, — mest var ykkar magn
í minningunum þessa löngu daga.
Minn hugur þaut og þrá mín átt vagn
og þeim varð hvergi lending knöpp að baga.
Að brjóstum ykkar allar óskir ílugu,
já, inn með hverri læstri hurð þær smugu.
En Ægir drundi: Að dreyma er lítið gagn.
En lof sje guði, loks »varð skipið strand«;
mitt líf að sönnu hálfa nótt í vafa,
en kvæði, veigar, svannar, líf og land
var löngun mín og hjartans meginkrafa.
Og guð mig heyrði’ og hana tók til greina:
i haugabrimi gafst sú lausnin eina
að Ránardóttir dreif mig upp í sand.
Draumar bestir.
Ó, sæll ert þú, sem girnist, en eignast aldrei jörð,
því auðn og veldi stöðugt má þig dreyma,
— sem fatalítill suðrar um fáskrýdd lífsins börð,
en finnur aldrei vegsemdirnar heima,
Pú þráir ungfrú eina og elskar trútt og heitt,
en er af henni’ ei veittur minsti gaumur;
þú biður guð um úrlausn, sú bæn skal þjer ei veitt,
því betri miklu er þinn sæludraumur.
Pú manst víst sögu bóndans, sem þráði þingreið heitt;
á þing hann flaut, en tign er vandi að geyma.
Hann sat þar fár og fölur og nam þar að eins eitt;
hjá ánum sínum best sjer liði heima.
Pví veruleikann þolir ei draumsins dýrðar sýn,
i dagsljós hans hún skyldi aldrei borin.
Við staðreyndirnar haustfölnar yndisekran þín
og æsku þinnar fennir þá í sporin.
0
Hannes Guðmundsson.
Hannes heitinn Guðmundsson, bóndi á Eið-
stöðum í Blönduda), var kunnur viðsvegar um
land fyrir smíðar sínar. Hann smíðaði á vetr-
um afarmikið af allskonar tóbaksílátum, svipum,
beislisstengum ogöðrum nauð-
synjamunum fyrir sveitamenn,
bæði úr málmi og trje. Smíðis-
gripir hans voru allir traustir,
ekkert til þeirra sparað, og
snotrir að útiiti, en auk þess
ódýrari en gerðist hjá flestum
öðrum. Smiði hafði hann
hvergi lært en var svo náttúru-
hagur, að hann gat leikið
flest eftir sem hann sá eitt
sinn. Hann var alla ævi
mikill vinnuvíkingur og fjell aldrei verk úr
hendi. Má sumum smiðum þykja fróðlegt að heyra
hverju hann afkastaði: Af nýsilfurbúnum tóbaks-
baukum smíðaði hann 6—10 á viku, 2- 3 vand-
aðar svipur á dag, venjulegar beislisstengur úr
kopar með járnmjelum og öllu er til heyrði 1 á
dag, en á 1 — 2 dögum ef þær voru mjög vand-
aðar. Jafntramt er það aðgætandi, að smíðalól
hans voru næsta einföld eftir því sem nú gerist
og ýmsar frátafir voru þó ætíð á degi hverjum,
er lita skyldi eftir stóru búi samtímis. Eins og
gengur kom sveitungnm hans vel að geta leitað
til hans með hverskonar aðgerðir á munum sin-
um og allajafna var borgunin sú, að þyggja kaffi-
bolla fyrir komu sína.
Pví fór þó fjarri að smíðarnar væru aðalstarf
Hannesar. Óðara en jörð var þýð á vorum, lagði
hann allar smíðar á hilluna og fór þá að starfa
að jarðabótum og búsýslu af sama kappi. Var
það um mörg ár að hann sljettaði um dagsláttu
á ári í túni sínu og var þó leiguliði mikinn hluta
búskaparins; auk þess bygði hann upp hvert hús
á jörðinni einu sinni eða tvisvar, því þar var
varla nokkurt stæðilegt hús þegar hann tók við
henni. Þá var ekki minna kappið við heyskap-
inn er sláttur hófst, vinnutíminn mestan hluta
búskaparins um 16 klst. á dag og oftast unnið af
kappi. Á bindingardögum var Eiðstaðabóndinn
allajafna búinn að smala hrossunum og leggja
reiðinga á þau er hann vakti pilta sína kl. 5—6
að morgni, en þar er leitótt mjög og langt að
sækja hross, ekki síst er finna þarf 10—14 gripi
Hanncs Guðmundsson,