Óðinn - 01.01.1921, Qupperneq 79

Hjer er sýnd síðasta ljósmynd, sem tekin var Matthiasi Jochumssyni
skáldi. Hann situr útifyrir húsi Steingríms læknis sonar sins á Akureyri og er
það Steingrimur læknir, frú hans og börn, sem með honum eru á myndinni.
menta hana bæði hjer á landi og
erlendis, eftir því sem kostur var,
enda var hún næsta vel móttækileg
fyrir þá mentun er hún fjekk, því
þar fóru saman hinar bestu gáfur
og ágætustu mannkostir. Var Elin-
borg á sinni tíð álitin með rjettu
einn allra besti kvenkostur á
Vesturlandi og þó víðar væri leilað
— bæði sakir gáfna, mannkosta
og auðlegðar. Mannkostir hennar
eru öllum kunnir, er muna hana,
og »belra hjarta brjósti í bærst ei
neinu getur« var eilt sinn sagt
um hana; er það satt, þvi trautt
getur belri konu en hún var. Hún
kom allstaðar fram til góðs og vildi
öllum hjálpa, og ómælt og ótalið er
það sein hún gaf fátækum, og eng-
inn mun sá hafa farið synjandi,
er leitaði bjálpar hennar, ef hún
með nokkru móti mátti úr þörf-
inni bæta, og það var sannarlega mikið sein þau
Staðarhraunshjón gáfu fátækum árlega. Sem dæmi
risnu þeirra og hluttekningar í erfiðum kjörum annara
má geta þess, að fellisvorið mikla 1882 gáfu þau hjón
hverjum kirkjulandseta eftir 1 vætt af þess árs
eftirgjaldi, en landselar voru þá um eða yfir 20 að
tölu, og kom það ár þó hart niður á síra Jónasi
sem landsdrotni, því sjálfur varð hann það ár að láta
frá sjálfum sjer yfir 50 ær og 1 kú í slað fallinna
kúgilda á kirkjujörðuin prestakallsins. Frú Elin-
borg fjekst töluvert við lækningar, og tókust þær
mæta vel, en ekki gerði hún sjer það tii fjár, held-
ur til að hjálpa þeim sem bágt áttu, en fyrir það
varð hún fyrir töluverðum óþægindum, því máls-
sókn var hafin gegn henni fyrir lækningarnar, en
þrátt fyrir það þó það sannaðist að hún hefði
einungis gert gott með lækningum sínuin var hún
þó dæmd í fjársekt. En svo vinsæl og vel metin
var hún, að sveitungar hennar og hjeraðsmenn
skutu saman og borguðu sekt þessa, og skoruðu
á hana að halda lækningum sínum áfram þiátt
fyrir málssóknir og fjárútlát — þeir skyldu glaðir
borga, einungis að hún vildi halda áfram. Svo mikils
þótti þeim koma til lækninga hennar. Frú Elin-
borg var fríð kona sýnum og höfðingleg, og sá
hver við fyrstu sýn að þar fór saman góð kona og
tíguleg, hinn einkar góðlegi andlitssvipur bar vott
um hið góða og göfuga bjarta, er engan þoldi að
sjá eða vita eiga bágt. Eins og eðlilegt var um
konu með hennar miklu hæfileikum, mentun
og mannkostum, reyndist hún líka eftir þvi i hús-
freyjustöðunni. Heimilislífið var hið besta og sam-
búð bjónanna hin ákjósanlegasta, svo heimilið
varð sannkallað fyrirmyndar heimili bæði í sið-
prýði og höfðingsskap. Eftir að síra Jónas dó hjelt
frú Elinborg áfram búskap á Skarði til dauða-
dags, 14. marz 1902. Meðan góðrar íslenskrar
konu verður minst verður frú Elinborgar Krist-
jánsdóttur ætíð minst sem einnar hinnar fyrstu
og fremstu í þeirri göfugu sveit.
Börn þeirrra síra Jónasar og frú Elinborgar eru
þessi: 1. Ingibjörg, kona síra Sveins Guðmunds-
sonar í Árnesi, 2. Margrjet, kona síra Guðlaugs
Guðmundssonar á Stað í Steingrímsfirði, 3. Krist-
ján, verslunarstjóri í Borgarnesi, 4. Guðmundur
kaupmaður í Skarðsstöð, 5. Einar, sýslumaður í
Barðastrandarsýslu, og 6. Kristín, dáin 1913, kona
óðalsbónda Boga Magnúsen á Skarði.
Þessi heiðurshjón hvíla nú í hinum helga og
friðsæla reit í Skarðskirkjugarði, hvert við annars
hlið, eins og þau höfðu fylgst saman i trú og
elsku, í meðlæti og mótlæti,. um lífsins veg. En
vjer, sem eftir lifum og nutum svo margs góðs
og gleðilegs af viðurkynningunni við þau, munum
ávalt geyma minninguna um þau í heiðri og blessun,
og æ minnast þeirra sem sannra heiðurs og sómahjóna
í þess orðs sönnustu og bestu merkingu. Blessuð
sje ætíð minning þeirra. Sv. Guðmundsson.