Óðinn - 01.01.1921, Qupperneq 94

94
ÓÐINN
Bæn.
Lýs mjer guð og lát mig heim
leiðina til þíii finna.
Girnist jeg ei gull nje seim,
jeg girnist pað að komast heim,
heim til föðurhúsa þinna.
Pangað vil jeg sækja sjóð —
sælu góðra harna þinna,
þangað sækja ljós í ljóð,
— líf í dauða; — þenna sjóð,
þarf jeg umfram alt að flnna.
Alt, sem hef jeg áður mist,
yndi horfið vona minna,
— sannleikann og sjálfan Krist,
syndum i er hef jeg mist,
þarf jeg umfram alt að finna.
Bliðar stjörnur blika um nótl,
blessa jeg þær — mjer þær lýsa. —
Veröld blundar vært og rótt;
veit ei hve á kaldri nótt,
hugans öldur hníga og rísa.
í áttina jeg horfi heim,
liugans öldur falla og risa. —
Kvikna sje jeg glampa í geim;
i gluggum ljós, — því jeg á heim
að komast — það á veg að vísa.
Altaf horfi jeg heim með þrá;
— hugans öldur falla og rísa.
Móða fellur augun á,
ill er færðin — lömuð þrá. —
Meiri birtu lát mjer lýsa.
Jeg hlakka til.
Jeg hlakka til úr heimi að fara,
i heiminn koma svo á ný,
og spraða mig sem spáný vara
splunkurnýjum búning í.
Gleymdar eru gengnar brautir,
gleymd eru blómin, sem jeg fann!
Engar sorgir, engar þrautir
nein endurminning geyma kann.
Og hver kann þvílikt liapp að meta,
að höndum þegar slys oss ber,
hversu það er gott að geta
gleymt því öllu er miður fer!
Þó að núna löngum lúti
lágt mín djarfa sólskinsþrá,
vonir þær, sem urðu úti
endurlifna máske þá!
Lagður er sá litli í bleyti;
loksins eftir nokkra bið
gefið er mjer eitthvert heiti.
— Enginn kannast gestinn við!
Skygnist um mitt unga vilið,
æfintýra lítur geim,
eins og hafi jeg aldrei litið
áður þennan gamla heim.
Upp — áfram.
Upp — úr myrkri og svefni synda;
sigraðu illan vættaher.
Upp — á ljóssins tignartinda,
tilveran þar brosandi er.
í guðmóði áttu göngu að skynda
gæfan bíður eftir þjerl
Á veiðum.
Jeg ætlaði mjer að veiða vel,
— veiða Ijós og yndi.
En fyrir lifsins fagrahvel
ílóka dró í skyndi.
Trúin mín var stinn og sterk,
— stælti veikan muna,
og mjer fanst ekkert vandaverk
að veiða hamingjuna.
Þótt jeg henni þættist nær
þokast oft og tíðum,
virtist hún sig færa tjær,
flýja í míðjum klíðum.
Jeg leita’ ana uppi enn um sinn,
cins og af gömlum vana.
En veit að hana fyrst jeg finn,
er fyrirlít jeg hana.
Stenst á.
Margt, sem ör jeg eftir beið,
clskaði mest og þráði,
brást mjer alveg — sárt mjer sveið
og sálarstríð jeg háði.
En mörg varð og til láns mjer leið,
sem litlum höppum spáði.
Af mörgu þvi, sem mest jeg kveið,
jeg mestar heillir þáði.
Sl