Eimreiðin - 01.01.1898, Qupperneq 5

5
Svo renndi hann huganum yfir þessi tuttugu ár, sem liðin
voru af æfi hans. Hann fann þar fátt, sem eptirsjón væri í. Sem
sveitarómagi hafði hann verið látinn vinna af öllu megni, og ekki
fengið annað í aðra hönd en ljelegt viðurværi og vont atlæti.
Hinir einu sólskinsblettir í æfi hans voru þær fáu stundir, er hann
hafði dvalið einn hjá Onnu. Sjerstaklega dvaldi hugur hans við
endurminninguna um þann dag, þegar þau voru á ferð ofan af
fjalli í svartaþoku. Hún var orðin hrædd og þreytt, og ljet hann
leiða sig, þangað til þau sáu bæinn. Og honum hafði fundizt,
að það væri sú rnesta sæla, sem sjer gæti hlotnazt, að mega leiða
hana í gegnum lífið; þá væri hann alsæll, og gæti orðið svo góð-
ur — ósköp góður. Nú voru ailir þeir draumar horfnir, og hann
sjálfur sem alþekktur óreglu og ofstopamaður flæmdur og útskúf-
aður frá henni.
»Hjer skal nú endir á verða« sagði hann og reis upp. Dökku
skýjarastirnar færðust hærra og hærra upp á loptið, og ferlíkin
voru orðin fleiri og ægilegri en áður. Honum flaug í hug, að
höfðingi myrkranna væri þar á ferð með sveit sína, og mundi
ætla að sækja sálu sína. »Bull,« sagði hann hálflágt, »sálin deyr,
þegar líkaminn deyr, og dauðinn er aðeins eilífur svefn. Jeg skal
þola dauðann eins og maður.« Hann gekk fram á brúnina og
kraup þar niður, og horfði ofan i kolsvart hyldýpið. Þá heyrði
hann lágt hljóð, eins og barn væri að veina, hinum megin fjarðar-
ins. Hann vissi að það var selur, en þó varð honum. svo bilt við,
að hann hrökk saman, og datt í hug saga af manni, sem hafði
drekkt sjer og gengið síðan aptur. Og út úr því fór hann að
hugsa um, hvort hann mundi einnig ganga aptur, og verða öllum
enn hvimleiðari enn áður.
Og allt í einu greip hann sterk og ósjálfráð hræðsla, sem
hann aldrei hafði fundið til áður. Honum fannst hann ómögu-
lega geta verið einn, heldur þurfa hjálp einhverstaðar frá, rjett á
meðan hann væri að heyja dauðastríðið. Og þrátt fyrir það, þó
hann áður hefði komizt að þeirri föstu niðurstöðu, að sálin lifði
ekki lengur en líkaminn, og dauðinn væri ekki annað en eilífur
svefn, þá var hann nú ósjálfrátt farinn að biðja guð.
Hann langaði til að biðja hann að vera hjá sjer rjett á með-
an hann væri að deyja, og reiðast sjer ekki, þó hann fyrirfæri sjer
sjálfur, heldur virða sjer til vorkunar, hversu bágt hann hefði átt
um æfina. En hann gat ekki fundið hæfileg orð til að ávarpa