Eimreiðin - 01.01.1898, Síða 51

5i
En það var allt of mikið um matinn, allt of heitt, allt of kyrt;
þeir þráðu kalt regn, úrigt lopt og svala storma.
Oteljandi hópar af grágæsum og svönum syntu fram og aptur, þar
sem autt var innan um sefið, upp eptir hinum víttþöndu vöðlum; hegrar
og storkar gnæfðu upp hjer og þar; þeir stóðu i kuðung á öðrum fæti
og hengdu nefið; þeim leiddist blátt áfram skelfilega.
Alls konar snípur og sundfuglsir, vepjur, áflogakragar, andakóngar,
blesandir, lynghænur, svölur — já allt niður að rjettum og sljettum
stara, — öllum leiddist þeim, svo það lá við þeir felldu fjaðrir.
Ibisinn hneyxlaðist á þessu útlenda, gráklædda hyski, og gjörði
jafnvel svo lítið úr sjer, að kvarta um það við hinar heimsku flamingór,
sem hann annars bar svo djúpa fyrirlitningu fyrir. Krókódilarnir pírðu
slepjugu, ljósgrænu glyrnunum og glepsuðu við og við feita gæs, svo
að upp komu öskur og óhljóð, sem kváðu við upp og niður eptir fljót-
’nu, og hljóðnuðu langt—langt burtu; og kyrð eyðimerkurinnar lagðist
aptur yfir hið glóheita hjerað og latan fuglagrúann, sem sat og var að
biða — þeir vissu eiginlega ekki eptir hverju.
E*á flaug grár smáfugl beint upp, nam þar staðar eitt augnablik i
loptinu, baðaði vængjunum ótt og títt og tísti ofurlitinn lagstúf; að þvi
búnu sje hann niður aptur og faldi sig i grasinu.
011 fuglaþyrpingin hafði lypt höfðinu og var að hlusta á. Og svo
kom upp kvak og kliður og órólegt hark i hverjum kyma. Ungirvepju-
spjátrungar flugu upp og sveifluðu sjer í hring i loptinu, til að sýna, hve
vel þær flygi.
En trönurnar, sem fóru skynsamlega að ráði sínu, hjeldu aðalfund
til að íhuga ferðauppástungu lævirkjans. E*vi allir höfðu undir eins þekkt
lævirkjann á hljóðinu; þó það væru ekki nema tveir— þrír tónar, sem
hann hafði látið til sín heyra; söngurinn var ekki almennilega kominn
i barkann enn þá. En meðan trönurnar sátu á ráðstefnu, heyrðist ótta-
legt skvamp, og loptið varð almyrkvað.
Eað voru grágæsirnar, sem tóku sig upp; þær skiptust i stórhópa,
svifu um i loptinu, fylktu sjer svo í langar raðir og hurfu norður á
bóginn, um leið og garg þeirra hljóðnaði í fjarska.
Stararnir flugu upp i svörtum breiðum og lögðu af stað, vepjurnar
á eptir; storkarnir skrúfuðu sig tveir og tveir hátt i lopt upp, unz þeir
nærri hurfu sjónum, og hjeldu svo norður á við. Aðalfundur trananna
fór alveg út um þúfur í þessu almenna vafstri og ringulreið; allir vildu
halda af stað, þar varð engri íhugun við komið framar; á hverri stundu
hjeldu nýir hópar út yfir Norður-Afríku — heilsandi hver með sínu nefi
brosandi bláa Miðjarðarhafinu fyrir neðan.
Næturgalakarlfuglarnir læddust af stað um nóttina í smáhópum; þeir
vildu finna hina kunnugu staði í rósarunnunum í Provence eða beyki-
skógunum á Sjálandi, svo að þeir gætu haft fallegustu söngvana sina til
og verið búnir að æfa sig á þeim, þegar kvennfuglamir kæmu.
Norsku lævirkjarnir biðu i lengstu lög; en þegar dönsku lævirkjarnir
hjeldu af stað, fylgdust þeir með fyrir gamallar vináttu sakir. Ferða-
fíknin breiddist nú svo mjög út, að jafnvel svölurnar og gaukurinn urðu
að halda af stað; þau vildu að minnsta kosti fljúga yfir um Miðjarðar-
hafið; svo væri altjent hægt að hugsa sig um.
4*