Eimreiðin - 01.09.1898, Síða 13

Þið munið víst öll eptir þessu gamla, góðfræga skáldi, sem
kemur fyrir í ævintýrinu vÓþekki strákurinn« eptir Andersen, og
tekur svo vel og notalega móti óhræsis stráknum honum Amor,
sem ber að dyrum hans; hann hitar handa honum vín, gefur
honum bezta eplið, sem hann átti í eigu sinni, þurkar fötin hans
og hjúkrar honum eptir föngunx, en fær þó ekki launað nema
illu einu alla gestrisnina; strákurinn bendir boga sinn og skýtur
hann beint í hjartastað, svo að aumingja karlinn engist sundur
og saman á gólfinu og segir með grátstaf í kverkunum: »Ohræsið
hann Anxor, það er ljóti
strákurinn. Enda skal jeg
segja góðu börnunum frá
því, svo að þau geti varað
sig á að leika sjer við
hann, því að það verður
þeim ekki nema til ills!«
— Mjer finnst satt að segja
öll hin eldri skáld, senx
nú eru talin, eða að
nxinnsta kosti hávaði
þeirra, vera ekki allsendis
óiík þessu »gamla, góð-
fræga skáldi«, þvi að það
er Anxor, sem þeir lxjúkra
með mestri ástúð og um-
hyggju, og það er líka
hann, sem verður þeim verstur ljár í þúfu þegar hanw> er
»óþekkur«.
Enn er eitt skáld, er telja má með þessum góðu, gömlu
skáldum, og það er H. C. Andersen sjálfur. Hann þekkjunx
við öll mæta vel. Ævintýri hans eru þýdd á allt að tuttugu tungu-
mál. Við skulum snöggvast líta á, hvað hann segir sjálfur unx
sig og upptök ævintýraskáldskapar síns. »Jeg tek hugmyndir hinna
fullorðnu og segi svo börnunum frá, en gleymi því ekki, að pabbi
og mamma hlýða á, og þeirra verður maður að taka tillit til í
hugsuninni«.
Frederik Paludan-Muller svipar að nokkru leyti til þessa
ganxla, góðfræga skálds, t. d. er hann kveður unx »Amor og
Psyke« í leikandi ljettu rími. En einn góðan veðurdag stígur hann,