Eimreiðin - 01.09.1898, Blaðsíða 36

196
Tag, og medens Biden bæver
I hver Fuge, ramt af Slaget,
Bölgeslaget, tvingerTaget,
Aretaget Báden op
Spánlet over Bölgens Top.«1
Hver finnur ekki þennan heljarþunga, sem hvílir yfir kvæðinu
■»Misericordia«} Kvæði þetta hefur Hannes Hafstein þýtt á íslenzku
í Heimdalli:
Svo undarlegt hljóð, svipað óljósum söng,
Um óttu hljómar, er lífsstörf blunda,
Ein einasta tónrödd, svo titrandi, löng,
Tekur svefn minna hvíldarstunda. —
Frá mæðunnar klefa kemur sú raust,
þars konan ver Sig með litlu barni,
Er faðirinn inn á þau fullur brauzt.
Ur forinni, ataður skami.
Frá lága greninu ískrar það óp,
Þars atast jóð, sem af löstum fæðist,
Og svívirðing öll, sú er armæðan skóp,
I ormsmogið brúðarskraut klæðist.
Hvar fæddist það óp? Það fæddist í nauð,
Og fjarri líkn það í sandauðn kveinar.
Og ópið er sífelt hið sama: Brauð!
Og svarið er jafnan: Steinar!
Og þá eru þau ekki síður fögur og mikilfengleg versin þau
arna úr »Landnámsfórinni«:
»Hvad er det for en bjærgfast 0,
Som op mod Nattehimlens Glans
Fra Urtids Grund i dyben S0
Sit Hoved, slyngt med Jökelkrans,
Stolt knejsende nu strækker?
Hvad sælsomt Navn har dette Land,
Hvor frosne Bjærge stár i Brand
Med Damp af Sneens Sprækker,
Mens tordnende fra Jöklers Rand
Ildströmme Stranden rækker?
1 Allir upp í! Og samstundis situr hver á sinni þóptu, grípur árina löngu
og tekur á með þolnum þróttefldum tökum; það brakar og hriktir í hverri
skör í bátnum af ljóstrinum, báruljóstrinum, en takið, áratakið keyrir bát-
inn fysljett yfir báruskallann.