Eimreiðin - 01.09.1898, Blaðsíða 14

174
óðar en af veit, niður af hinum fagra Ólympstindi háfleygra hug-
sjóna og lætur sjer lynda að reika um á marflötum, dönskum
jarðvegi; og það er engin fegurðardýrð, sem hann finnur þar —
það er að segja á meðal mannanna; í óeiginlegum skilningi talað
finnur hann á leið sinni ekki allfáa kerlingarelda, eitraðar gorkúl-
ur og gróðurkyrkjandi sníkjurætur; hann spyrnir við kerlingar-
eldunum, — það leggur af þeirn fúlan reyk —, og reynir bæði
H. C. Andersen.
flugnasveppi og ætisveppi; allt finnst honurn það eitrað, baneitrað;
hann losar um marga prúðvaxna vafningsjurt, og óðar rekur hann
augun í sníkjuræturnar. Þannig er »Adam Homo«, frásögn urn
józkan prestsson, sem var maður frábærlega gefinn af náttúrunnar
hendi og eptir almennum mælikvarða rnátti teljast til miklu mann-
anna. A legstein hans var ritað: »Hjer hvílir Adam Homo, hinn
ljúflyndi maður, barón, leyndarráð og riddari af hvítabandsorðunni*.
En hins vegar hafði hann iátið sjer lærast í lífinu að gjöra ráð
sitt þ. e. a. s. að afsala sjer heildinni (hinu háleita hugsjónamarki),