Eimreiðin - 01.09.1898, Qupperneq 33

193
Þar getur hann ekki unað lengur, skáldið sjálft; skömmu síðar
hittum við hann í miður góðum fjelagsskap, á vínkjallara innan um:
»Sejge Fyre. Uldtöj pá Kroppen,
Huer pá Hovedet, krogede Knoer,
En tog af Brændevinsflasken Proppen,
En spiste Flæskesteg, kantet med Roer.
Piberne damped og Finklen dufted,
Alle var de hede i Kammen,
Hed var han, som i Dören sig lufted,
Men hedest af alle var dog Madammen.
Lidt rát máske. Ja, Fernissen mangled.
Da Morgensolen skinned pá Muren,
Var jeg blandt Folk, som dingled og dangled
Og offrede gladeligt til Naturen.
Naturen! ja, det var Selskabets Motto.
Jeg traf en Bekendt fra det förste Gilde
Senere hen hos Konditor Otto;
Han gav mig et Uddrag . . . men jeg tier stille.o1
Jeg sje að jeg hef hætt mjer út á hálan is með allar þessar
innvitnanir, eins og það sje unnt að gefa nokkra nægilega hug-
mynd um' Drachmann og skáldskap hans með eintómum innvitn-
unum. Til þess eru rit hans helzt til mörg (nálega 50 bindi) og
fjölbreytt að efni. Jeg hef ekki getað gefið mönnum hjer nema
einkar ófullkomna hugmynd um eina hlið af skáldskap hans meðan
hann enn var á unga aldri — og það engan veginn allra merkileg-
ustu hliðina. Lesið að eins ijóð hans og sögur um farmenn og
fiskimenn, þessi stóru börn, með sigg á höndum og drenglyndi í
hjarta. Þar er fyndni og fjör, glettni og góðlátssemi. Jeg get því
ekki stillt mig um að biðja ykkur að hlusta allra snöggvast á,
hvernig hann lætur skipstjóra sina kveða:
1 Pilta, sem voru þjettir fyrir, með ullarföt um búkinn, húfur á höfðinu og
kreptar krumlur; einn var að draga upp pytluna, annar var að háma i
sig svínasteik með garði af róum umhverfis. Það rauk úr pípunum og
lyktina lagði af brennivínsgutlinu; öllum var þeirn heitt í hamsi; heitt var
þeim, er stóð í dyrunum og var að svala sjer, en heitast þó maddöm-
unni.— Ef til vill var það miður íágaður flokkur; fernísinn vantaði hann.
Þegar sól roðaði á múrnum, var jeg á ferli meðal manna, er riðuðu og
rugguðu og færðu fúslega náttúrunni fórnir (3: seldu upp). Náttúran! Já,
það var orðtak flokksins. Seinna hitti jeg einn af kunningjunum úr fyrri
veizlunni inni hjá Otto sætkökusala. Hann sagði mjer ágrip af . . . . Nei,
það er bezt að þegja.
i?