Eimreiðin - 01.09.1898, Side 41

201
Það er þetta »bezta«, er hann nefnir svo, sem nær því hver-
vetna verður fyrir oss í ritum hans. Hann er snillingur í að lýsa
einmana, sorgmæddum konum, sem bera þó harm sinn í hljóði,
og hvergi á fátæklingurinn hjartnæmari talsmann en þar sem hann
er. »Hið bezta, sem einatt er dulið augurn heimsins«,
segir hann sjálfur; þess vegna eru það líka vanalega aðrir strengir,
sem hann knýr. Hann byggir öllu heldur á sjálfs sín boðorðum
í kvæðinu »Nytsöm siðvendnisádrepa«:
»Stem op din Fiol til en glad Melodi,
Lad Sorgerne kvæles og druknes deri,
Lad Latter fra Strængene bruse!
OgVerden vil dreje sig lystig omkring
Og tvinge til Dans selv de tungeste Ting;
Thalia du vælge til Muse!
Vrid ej dine 0jne pá tragisk Manér,
Men gnid dem, sa klart de Komedien ser
Pá Livets lav-komiske Scene!
Se værdige Skikkelser danse selv med
Med Benene op og Hovedet ned.
Hvo nænned dem sligt at formene?
Hist gör Excellencen balletmæssigt Hop,
Etatsráden vralter i Svinegalop,
Pastoren smát luntende traver,
Og summus Theologus gor Pirouet,
Og tykke Grosserere valse sá net
Med dinglende Kinder og Maver!«1 2
1 Þ. e. Ef þú eins og góðum dreng sæmir gefur hreinskilnislega gætur að
þeim takmörkum, sem þjer eru sett, kannar þrek þitt og þor, þá getur hver
og einn hæfileika þinna stefnt í hugmóð fram að markínu og orðið stælt-
ur sem stálið; íturyl hjartablóðs þíns, kjarnvökva lífsins, skalt þú geyma til
hins bezta. Jeg segi »hins bezta«, sem einatt er dulið augum heimsins, og
er þó hinn sanni svaladrykkur á förinni um eyðimörk lífsins, það sem hef-
ur á laun sogazt inn um smágjörð op og safnazt saman innst í grunni
hjarta vors, eins og í demantskærri vatnsþró með mjallahvítum marmara-
botni; það, sem aldrei hrekur auman bónbjargamann burt frá sjer með of-
drambi og hroka; það sem hlífir Ijóskveiknum, þegar loginn er að fram
kominn; það, sem hjúkrar stormbrotna stráinu og felur einmitt það með
mestri viðkvæmni í faðmi sjer, sem heimurinn hefur útskúfað.
2 Þ. e. Still fiðlu þína og leik gleðilag, láttu sorgirnar kafna og drekkjast í
því, láttu hlátur gjalla úr strengjunum. Og heimurinn mun bregða sjer á
leik með gleði og gáska og þyrla öllu í dans, jafnvel hinum þyngstu bákn-
uín. Vel þjer Thalíu að dís! Þú skalt ekki ranghvolfa í þjer augunum
sem sorgleikjasýnendur, en nuggaðu úr þeim stírumar, svo að þau fái
gjörla sjeð gamanleikinn á hinu hjákátlega leiksviði lífsins! Jafnvel æru-
verðir öldungar dansa með, svo þeir standa á höfði; hver skyldi geta