Eimreiðin - 01.09.1898, Blaðsíða 73

233
»Hver árinn! Hví þekkið ei þið ykkar mundir
og þrek og heimtið með mörg þúsund röddum
einn gollurshússbita og gómtamar lundir
af gullkálfi þeim, sem böðlarnir dýrka?
Þeir senda okkur presta með pípurykta kraga:
»Púh! — hjerna’ er biflían í ykkar tómu maga!«
Um Kanaan og Eden skal kenning sult vorn lina
og kofaleigu skuldir —- víxlar á eilífðina.«
»Hvað duga oss ræður, hvað duga oss heit um gjafir?
Við dreypa á sælunni undir eins viljum;
við viljum ei bera kol og grafa grafir —-
og geta ei borgun fyr en eptir dauðann.
Við jarðar synir erum, að jörð við aptur verðum,
í jarðlífinu sjálfu skal launa’ oss sem við gerðum.
Hví skal ávallt ávísa’ á himnaríkis tetur?
Hvort heimkvæmt eigum þangað, það enginn sagt
þó getur.«
»Nei, Kristur! — sko! hann kunni lag á aumum
í karbættum treyjum og með skóna slitna;
hann kraptaverkin gerði’ ei fyrir ríkis-raumum,
en rjettu og sljettu fólki, svo sem mjer og ykkur.
Og allt hann gaf, sem hafði hann rnilli handa
og helgan svo hann vísaði á anda.
En presturinn! — hann sýgur út vorn síðasta eyri:
»Sonur kær, í himnaríki færðu launin meiri!««
»Nú, værum við sem barn eða veikgeðja kona,
með veikluðu hjarta og tárgjörnum augum,
þá gætum við látið oss leiða’ í blindni sona
og liðið og borið vorn kross fram í dauðann.
En við erum karlmenn! — vitum eitt að inna:
að illt er að svelta, þegar hart skal vinna.
Við viljum ei svelta, en dýran dómstól troða
og dómur vor skal samstjórn og jafnrjetti boða.«