Eimreiðin - 01.09.1900, Blaðsíða 10

170
Fjögur kvæði
(eftir Mrs. D. Leith).
I. FYRSTA KVEÐJA TIL ÍSLANDS.
Heill, heill þér, minna augna eftirþrá,
mitt æskudrauma vonarlandið kæra,
sem komandi öldum ljós ber fornöld frá!
En hvernig má'g þér fyrstu kveðju færa?
af fögnuði' augun geta sín ei notið
og þegja varir, er þig áttu' að mæra.
ÍVí andans löngun fylling hefir hlotið
og helgrar þráar takmörk augun líta:
svo hrærð er önd, að orðaval er þrotið.
Og hver eru orð, sem ætti við að nýta
svo, eyja-drotning! lof ég flytji þér?
Hver kveður um þig mærð, er megi hlíta?
Þín eigin skáld, er æsku nutu hér
og ólstu við þitt móðurbrjóstið hreina,
þau geta, ef til vill, gjört það svo sem ber. —
Ég, sem þér unni' í fjarlægð, fæ nú reyna
þann fögnuð, þig í raun og veru' að sjá;
og þökk míns anda orð ei mega greina.
Ég horft get að eins hugfanginn þig á. —
Ég hefi lengi þessar stundar óskað,
og hún er komin. Hvílast andinn má.
Ég horfi' og þakka blóma-fegurð blíða
og blæinn hreina', er vekur líf í geði;
hann drekk ég nú með hafkulinu hæga.
Leyf mér að kyssa skikkju-fald þinn fríða,
mér framandi, sem hrifin er af gleði
við aðdáun þíns ágætisins fræga.