Eimreiðin - 01.09.1900, Blaðsíða 16

176
kemur það sér vel, ef svo stendur á, að menn koma henni ekki
fyrir sig, sem oft kann að verða; en yfir höfuð virðist svo sem
þær haldi að þetta sé ósvinna, og að það heyri til góðum siðum
að vera sem reigingslegastar, þegar þær mæta manni á götu —
sumar líta undan, og sumar eru eins og fokreiðar — hvort það á
að merkja, að þær ekki vilji þekkja mann, eða þær halda að maður
verði of nærgöngull, ef þær ekki harðstakka sig með »skikkanleg-
heitanna« skonroksbrynju — það er ekki hægt að vita. En það
er víst, að karlmennirnir slíta ekki litlu af höttum og húfum á
þessari árangurslausu kurteisi, sem ekki gefur svo mikið af sér
sem eitt vinalegt viðlit eða bros, sem oft getur verið margra
króna virði, þó það ekki kveyki brennandi ástarloga í viðkvæmum
hjörtum. — Annars sést nú varla skautbúningur kvenna, og karl-
mennirnir klæðast á hálf-útlenzku, nema »fínu mennirnir«; en til
allrar lukku er »þjóðbúningurinn« horfinn, þetta »þýzk-hollenzka«
afskræmi, sem Sigurður málari vildi koma hér á, og fáeinir piltar
tóku upp þjóðhátíðarárið. — Einhver útlenzkur maður hafði ritað
í blað, að hér hefðu allir sjóvetlinga á höndunum, og mun hann ekki
hafa séð aðra en sjómenn eða fólk í sjóverkum, en allir vita, að
hér mætir maður daglega »fínum« herrum í hinu hærra veldi til-
verunnar á flaksandi flugnakápum eins og stórkostlegir leðurblöku-
vængir, sem fylla loftið með vindi og framfarastormi, og svo má
ekki gleyma að hafa staf til að »slá í kringum sig« — líklega til
þess að ryðja burtu öllu því, sem er sjö eða átta ára gamalt,
hvað þá eldra, því það er álitið óbrúkandi og á eftir tímanum.
Pá má ekki gleyma hönzkunum; hendurnar eru altof fínar til að
taka á heiminum — íslenzkir fingravetlingar duga ekki, þeir eru
»íslenzkir«; skinnhanzkar og »glacé«-hanzkar eru það einasta, sem
boðlegt er. Svo nægir ekki að vera á einum frakka, en sumar-
yfirfrakki verður að skýla hinni dýrmætu persónu, af því þetta er
siður í útlöndum. En ekki fyrir það, það er þó ætíð viðkunnan-
legra að sjá vel klætt fólk en illa klætt, einkum ef hið innra svar-
aði nokkurn veginn til hins ytra, en það vill nú gefast misjafnlega
— þeir, sem hingað koma úr hinum kaupstöðunum, eru venjulega
»fínastir«. — Sundurgerðamenn hafa íslendingar ætíð verið, og
ávalt verið meira fyrir að »sýnast«, en að »vera«; og þessum
skrautmannahópum mætir maður þráfaldlega á götum bæjarins. —
Par kemur nú einn hópurinn með reglustikur og teikniborð, og
kortarollur svo langar, að þær ná yfir götuna — það eru skipstjóra-