Eimreiðin - 01.09.1900, Blaðsíða 11

II. VERTU
Vertu sæl
og sértu blessuð!
Eg nú annað sinn
þig augum ieit.
gekk á hinum inndælu
grundum þínum,
kleif upp blómauðgar
brekkur þínar.
Vertu sæl
og sértu blessuð!
Gangi þín sumarsól
seint til viðar!
SÆL!
hylji’ hún sem skemst
sitt skæra höfuð
hrímskýja húmblæju
að heiða baki.
Millum okkar
megin-hafið
ómar, hverfandi
yzt í vestri.
Ómi það okkar
ástar-kveðju:
Vertu sæl
og sértu blessuðl
III. ILLUGI.
(Bróðir Grettis).
Skal unna’ ’honum vægðar,
svo um oss sitji’ hann,
í veganda blóði
unz baða hendur kann?
Hann sór það, og eflaust
mun eiðinn halda þann.
Ei bindið hinn prúða! —
hann brýzt ei höggi frá —
né augu hans -byrgið, —
ei óttast hann að sjá;
því honum er hugþekkast
hetjudauða’ að fá.
Hann felmtrast ei, sjáið,
hve frjálst hans tillit er.
Ei bliknar né titrar hann,
bregður hvergi sér.
En skjálfa fyri’ hans augum
ættuð sjálfir þér.
Fyrst upp til himins
hann hvörmum fögrum brá,
svo fjarðarins öldur
hann fljótlega yfir sá,
svo bústað sinn hinsta,
nú brotinn, leit hann á.
Svo leit hann á voðalegt
veganda’ augnaráð,
er trylt hafði trúin
á töfra sigur-dáð. —
Nú hófust upp hendur
og höggvopn reiddu fáð.
Hve varlaunað drenglyndi,
dáð og trygðarþel,
sem alt leggur á sig,
svo öðrum gjöri vel, —
er stranga’ æfi skammvinna
styttir smánar-hel!
Af ást sínum bróður
í útlegð fylgja vann,
og trúr honum hjúkraði,
tryggur varði hann.
Með hreysti og karlmensku
háði bardagann.