Eimreiðin - 01.01.1903, Síða 39

39
Gunnarr var heima ok gekk út; Kolskeggr ok Hjörtr gengu út með
háiium ok fögnuðu þeim vel ok spurðu, hvert þeir ætlaði at fara.
»Eigi lengra,« segja þeir, »oss er sagt, at þú eigir hest góðan ok vilju
vér bjóða þér hestaat.« »Lítlar sögur mega ganga frá hesti mínum,«
segir Gunnarr, »hann er ungr ok óreyndr at öllu.« »Kost munt þú
láta at etja,« segja þeir, »ok gat þess til Hildigunnr, at þú myndir
góðr af hestinum.* »Hví töluðuð ér um þat?« segir Gunnarr. »Þeir
menn váru,« segja þeir, »er þat mæltu, at þú myndir eigi þora at etja
við várn hest«. ^Éora mun ek at etja,« segir Gunnarr, »en grálega
þykki mér þetta mælt.« »Skulu vér til þess ætla,« segja þeir, »at þú
munir etja?« »f*á mun yðr þykkja för yðr bezt,« segir Gunnarr. »ef
ér, ráðið þessu. En þó vil ek þess biðja yðr, at vér etim svá hest-
urtum, at vér gerim öðrum gaman, en oss éngi vandræði, ok ér gerið mér
enga skömm. En ef ér gerið til mín sem til annarra, þá er eigi ráðit,
nema ek sveigja þann at yðr, at yðr mun hart þykkja undir at búa.
Mun ek þar eptir gera, sem ér gerið fyrir.« Ríða þeir nú heim.
Starkaðr spurði, hversu þeim hefði fariz. Peir sögðu, at Gunnarr gerði
góða ferð þeira, »hann hét at etja hesti sínum, ok kváðu vér á, nær
þat hestavíg skyldi vera. Fanst þat á í öllu, at honum þótti sik skorta
við oss -— ok baðz hann undan vandræðum.« »Þat mun opt á
finnaz,« segir Hildigunnr, »at Gunnarr er seinþreyttr til vandræða, en
harðdrægr, ef hann má eigi undan komaz.« Gunnarr reið at finna
Njál ok sagði hánum hestaatit ok hversu orð fóru með þeim, »eða
hversu ætlar þú at fari hestaatit?« »Þú munt hafa meira hlut,« sagði
Njáll, »en þó mun hér margs manns bani af hljótaz.« »Mun nakkvat
hér af hljótaz minn bani?« segir Gunnarr. »Ekki mun þat af þessu
hljótaz,« segir Njáll, »en þó munu þeir muna fornan fjandskap — ok
ný)a.n munu þeir at þér færa; ok munt þú ekki annat mega en hrökkva
við-« Gunnarr reið þá heim. — —• —
Nú ríða menn til hestavígs, ok er þar komit fjölmenni mikit. Var
þar Gunnarr ok bræðr hans ok Sigfússynir, Njáll ok synir hans allir.
Þar var kominn Starkaðr ok synir hans, Egill ok hans synir. Þeir
ræddu til Gunnars, at þeir myndu saman leiða hrossin. Gunnarr svar-
aði, at þat væri vel. Skarphéðinn mælti: »Vill þú, at ek keyra hest
þinn, Gunnarr frændi?« »Eigi vil ek þat,« segir Gunnarr. »Hér er
þó betr á komit,« segir Skarphéðinn, »vér erum hvárirtveggju hávaða-
menn.« »Ér munuð fátt mæla,« segir Gunnarr, »eða gera, áðr en
yðr munu vandræði af standa; en hér mun verða um seinna, þó at
alt komi fyrir eitt.« Síðan váru hrossin saman leidd. Gunnarr bjó
sik at keyra, en Skarphéðinn leiddi fram hestinn. Gunnarr var í ráúð-
um kyrtli ok hafði digrt silfrbelti um sik ok hestastaf mikinn í hendi.
Síðan rennaz at hestarnir ok bítaz lengi, svá at ekki þurfti á at taka,
ok var þat hit mesta gaman. f’á báru þeir saman ráð sitt Éórgeirr
ok Kolr, at þeir myndu hrinda hesti sínum, þá er á rynniz hestarnir,
ok vita, ef Gunnarr félli fyrir. Nú rennaz á hestarnir, ok hlaupa þeir
Þórgeirr ok Kolr þegar á lend hesti sínum ok hrinda sem þeir megu.
Gunnarr hrindr nú ok sínum hesti í móti — ok verðr þar skjótr at-
burðr, sá, at þeir f’órgeirr féllu báðir á bak aptr ok hestrinn á þá
ofan. f’eir spretta upp skjótt ok hlaupa at Gunnari. Gunnarr varpar