Eimreiðin - 01.01.1903, Qupperneq 62

Ó2
með til veitingahússins, illfygli litla.,« hrópaði hún til prestsdóttur,
»Svo getum við heyrt, hvað þú veizt um þetta.«
* *
*
Klukkustund síðar sat förumaðurinn á stól við dyrnar á fín-
ustu stofunni í veitingahúsinu, og fyrir framan hann stóð frúin
skörulega, sem hafði frelsað hann úr snjóskaflinum.
Svona, eins og Gústaf Berling nú sá hana, á leiðinni heim
frá kolakstri í skóginum, með sótugar hendur og krítarpípu í munn-
inum, klædda í svarta, fóðurlausa lambskinnskápu og röndóttan
heimaunnin vaðmálskjól, með járnslegna skó á fótum og hníf í
slíðrum stunginn inn á brjóstið, svona, eins og hann sá hana, með
grátt hár, greitt slétt upp, yfir öldruðu, fallegu andliti, svona hafði
hann heyrt henni lýst ótal sinnum, og hann vissi, að hann hefði
hitt hina víðfrægu majórsfrú á Eikabæ.
Hún var voldugasta konan á Vermalandi, átti 7 járnnámur,
var vön að skipa og láta hlýða ’sér; og hann var bara dauða-
dæmdur veslingur, allslaus, og vissi, að allir vegir voru honum of
erfiðir, öll herbergi of lítil. Hann nötraði af ótta fyrir augnaráði
hennar.
Hún stóð þegjandi og horfði á þessa ímynd mannlegrar
eymdar fyrir framan sig; þessar rauðu, þrútnu hendur, þennan
skinhoraða skrokk og þetta aðdáanlega höfuð, sem jafnvel nú, £
niðurlægingu og vanhirðingu, var svo frumlega fagurt.
xfað er Gústaf Berling, vitlausi presturinn?« sagði hún
spyrjandi.
Förumaðurinn sat grafkyr.
»Eg er majórsfrúin á Eikabæ.«
. fað fór hrollur um förumanninn. Hann spenti greipar og leit
upp með eftirvæntingarfullu augnaráði. Hvað ætlaði hún sér með
hann? Ætlaði hún að neyða hann til að lifa? Hann óttaðist
þrek hennar. Hann hefði þó verið svo nærri því, að öðlast frið'
hinna eilífu skóga.
Hún byrjaði bardagann með að segja honum, að dóttir Brú-
bæjarprestsins hefði fengið aftur sleðann sinn og mjölið, og að hún
sjálf heíði húsrúm handa honum, eins og svo mörgum öðrum hús-
viltum aumingjum, í »stásssveinastofunni« á Eikabæ. Hún bauð hon-