Eimreiðin - 01.01.1903, Qupperneq 65

65
viö Löfveti, rnajórinn og ég; en hann var ekki ríkur, eins og sagt
hafði verið. Eg átti oft erfitt.
Lá kom Altringer aftur og nú var hann ríkur. Hann keypti
Eikabæ, sem er næsta jörð við Vatn, og hann keypti 6 aðrar
jarðir við Löfven. Hann var duglegur og framkvæmdarsamur;
ágætismaður var hann. — Hann hjálpaði okkur í fátæktinni; við
ókum í vögnunum hans, hann sendi mat í eldhúsið okkar og vín
í kjallarann. Hatin gjörði mér lífið létt og ánægjulegt. Majórinn
fór burt í stríð, en hvað kærðum við okkur um það! Annan
daginn var ég gestur á Eikabæ, hinn daginn kom hann að Vatni.
Ó, það var eins og gleðin dansaði hringdans eftir bökkunum á
Löfven!
En svo var farið að baktala Altringer og mig. Hefði Mar-
grét Celsing þá lifaö, mundi hún vissulega hafa orðið mjög sorg-
bitin, en mér stóð alveg á sama. Pó vissi ég ekki enn, að það
var af því, að ég var dauð, að ég var tilfinningarlaus.
Petta þvaður um okkur kom fyrir eyru föður mínum og
móður, þar sem þau voru í kolanámunum í Fljótsdalsskógunum.
Gamla konan hugsaði sig ekki lengi um; hún lagði af stað hingað
til að tala við mig.
Einn góðan veðurdag, meðan majórinn var burtu, sat ég
undir borðum ásamt Altringer og fleirum; þá kom hún að Vatni.
Eg sá hana ganga inn í stofuna, en ég fann ekki, að hún væri
móðir mín. Eg tók kveðju hennar ókunnuglega og bauð henni
að setjast til borðs með okkur og gjöra sér gott af matnum.
Hún ætlaði að tala við mig eins og ég væri dóttir hennar,
en ég sagði henni, að henni skjátlaðist; foreldrar mínir væru dánir,
þau hefðu dáið á brúðkaupsdegi mínum.
Lá félst hún á leikinn. Sjötug var hún og tuttugu mílur
vegar hafðu hún ekið á þrem dögum. Nú settist hún róleg niður
og borðaði með okkur. Hún var óvanalega þrekmikil kona.
Hún sagði, að það væri sorglegt, að ég hefði orðið fyrir slík-
um missi einmitt þann dag.
»Hið sorglegasta var,« svaraði ég, »að foreldrar mínir dóu
okki einum degi fyr, því þá hefði ekkert orðið af brúðkaupinu.«
»Majórsfrúin er þá ekki ánægð með hjónaband sitt?« spurði
hún þá.
»Jú,« svaraði ég, »nú er ég ánægð. Eg mun ætíð verða
ánægð með að hlýðnast vilja mínna kæru foreldra.«
5