Eimreiðin - 01.05.1905, Qupperneq 21

IOI
mundi á ákveðnum degi í tiltekið hús, um io mílur frá herbúð-
um Englendinga.
Seely reið af stað og kom til hússins. En þar sást enginn
Búaforingi. Hvað orðið væri af honum, vissu menn ekki, en menn
fór að gruna, að hann mundi hafa riðið burt til að afla sér liðs.
Gat þá hæglega farið svo, að endaskifti yrðu á öllu saman, svo
að það yrðu Englendingarnir, sem skotnir yrðu eða handteknir, í
stað Búa.
Á hlaðinu fyrir utan húsið stóð dálítill Búadrengur. Seely
spurði sveininn, hvort Búaforinginn hefði komið þangað í húsið,
og kom þá svo mikið fát á drenginn, að hann játti því. Hann
var þá spurður, hvert hann hefði farið, en þá fór hnokkann að
gruna, hvað væri á seiði, og kvaðst ekki vita það. Seely hótaði
drengnum að drepa hann, ef hann segði ekki, hvar Búaforinginn
væri, en strákur svaraði stæltur, að hann hefði enga hugmynd
um það.
»Líf okkar manna var í hættu og ég neyddist því til að
grípa til úrræða, sem seint munu mér úr minni líða.
Ég neyddi drenginn til að staðnæmast upp við vegg og sagði
honum, að nú ætti að skjóta hann. Ég hvíslaði að hermönnun-
um, að þeir mættu með engu móti skjóta. En drengurinn var
sannfærður um, að honum væri bani búinn. Dátarnir miðuðu á
hann og ég kallaði svo til hans: Áður en ég læt skjóta þig,
spyr ég þig enn þá einu sinni, hvort þú viljir ekki segja, hvar
Búaforinginn sé. Ég get aldrei gleymt því yfirbragði, sem þá
kom á ásjónu sveinsins. I'að var því líkast sem hún ljómaði
af guðmóði. Byssuhlaupin stefndu á hann, en hann stóð hnarreist-
ur fyrir, rykti höfðinu aptur á bak og æpti: Nei, ég segi
ekki frá því!
Eg gat þá ekki annað gert, en að taka í höndina á
drenghnokkanum og láta hann sleppa. Og svo riðum við
hvað af tók til herbúða vorra*.
V. G.
Faðirinn.
Eftir BJÖRNSTJERNE BJÖRNSON.
Sá maður, er hér segir frá, var gildasti bóndinn í sókninni..
Hann hét I'órður í Efra-Ási.