Eimreiðin - 01.05.1905, Síða 54

134
hálfum bjór, þegar á daginn leið. Og þetta voru stööug útgjöld
fyrir maddömu Hansen, og við þau bættust önnur. Á hverju
kveldi keypti hún sér stórt vínarbrauð sykrað. Hún neytti þess
ekki sjálf; það var heldur ekki handa krökkunum; enginn botnaði
í, hvað hún gerði við það, og enginn gerði sér heldur neina rellu
út úr því. —
Væri engin von um hálfa bjóra, spígsporaði lögregluþjónninn
Fróði Hansen með kóeffisíentinn sinn og embættissvip fram og
aftur um götuna. Yrði þá Tryggur eða einhver annar af vinum
hans meðal hundanna á vegi hans, nam hann ætíð lengi staðar,
til þess að klóra honum á bak við eyrað. Og meðan hann var
að horfa á, með hve mikill ófeilni hundarnir hegðuðu sér á göt-
unni, var honum sönn ánægja að því, að rjúka bálharður í ein-
hvern veslings manngarminn og rita hjá sér nafn hans og bústað
fullum stöfum, af því hann hefði leyft sér að kasta umslagi í skolp-
rennuna.
II.
Að áliðnu hausti var miðdegisveizla hjá stórkaupmanninum;
alt hans fólk var fyrir löngu flutt heim úr sveitinni. Samtalið var
lengi vel dauft og samhengislaust, unz alt í einu kom skrið á það,
svo það varð eins og rjúkandi fossfall. Því við þann enda borðs-
ins, er frúin hafði sæti, hafði þeirri spurningu verið hreyft: hvort
það gæti kallast fín dama — reglulega fín dama, sem kunnugt
væri um, að hún hefði á eimskipi lagt fæturna upp á knakk —
með litla skó, í útsaumuðum sokkum.
Og — þó furðu gegndi, þá voru allir þegar komnir að fastri
niðurstöðu og sögðu sínar eindregnu skoðanir, eins og hver ein-
stakur af hinum viðstöddu hefði varið helmingnum af æfinni til
til að íhuga þessa spurningu. Þessar eindregnu skoðanir rákust
hvorar á aðrar, var kollvarpað, voru teknar upp aftur og aftur
feldar með vaxandi ákafa.
Við hinn endann á borðinu tóku menn ekki þátt í þessari
fjörugu samræðu. í nánd við húsbóndann sátu mestmegnis eldri
menn, og þó borðdömur þeirra brynnu í skinninu eftir að leysa
úr spurningunni og kveða upp fullnaðarúrskurð, með því að láta
uppi sína eindregnu skoðun, urðu þær þó að sleppa því, af því
að þeir, sem bezt gengu fram í þessari fjörugu samræðu, voru