Eimreiðin - 01.09.1905, Qupperneq 26

akrana, eins og að sjá hamastrað skip fyrir fulluin seglum gnæfa
yfir endalausan sjávarflötinn.
Hvílík jörð er það sem þú átt! hugsaði bóndinn Pat eru
mörg vel timbruð hús og góð búslóð og duglegir hestar, og vinnu-
fólkið er mestu trygðatröll. Pú ert að tninsta kosti eins ríkur og
hver sem vera skal í héraðinu, og aldrei þarftu að óttast að þú
farir á vonarvöl.
»Já, það er nú heldur ekki fátæktin, sem ég er hræddur við«
sagði hann svo sem svar upp á eigin hugsun sína. »Eg skyldi
vera ánægður, ef ég bara væri eins heiðarlegur maður og hann
faðir minn og afi«.
»Pað var heimskulegt að ég fór að hugsa um þetta« hélt
hann áfram, »ég var svo glaður áðan; en lítum nú bara á þetta
eitt: Meðan faðir minn lifði, höguðu allir nágrannarnir sér eftir
honum í smáu sem stóru. Sama morguninn, sem hann byrjaði
að slá, byrjuðu þeir líka, og sama daginn, sem við fórum að plægja
akrana hérna á Ingimarsstöðum, lögðu þeir af stað með plógana
sína hér um allan dalinn. En nú er ég búinn að plægja hér í
tvo klukkutíma, án þess að nokkur lifandi maður sé svo mikið
sem farinn að brýna plógskerann sinrn.
»Mér finst ég hafa setið jörðina eins vel og hver annar, sem
heitið hefir Ingimar Ingimarsson«, sagði hann. Eg hef fengið
meira fyrir heyið mitt en hann faðir minn fékk, og ég læt mér
ekki lynda mjóu, grasgrónu skurðina, sem lágu gegnum akrana,
meðan hann lifði. Og dagsatt er það, að ég fer ekki eins illa
með skóginn og hann faðir minn, sem altaf hjó hann til kola-
brenslu«.
f
»Mér fellur það oft og einatt þungt«, sagði bóndinn, »ég get
ekki ætíð hrist það ffarn af mér eins og í dag. Meðan hann faðir
minn og afi minn voru á hfi, var það almannarómur, að Ingimar-
arnir hefðu lifað svo lengi í heiminum, að þeir vissu, hvernig guð
almáttugur vildi alt vera láta; og þeir voru hreint og beint beðn-
ir, margbeðnir, að ráða öllu í sveitinni. IJeir völdu bæði prest og
hringjara, þeir ákváðu, hvenær ætti að hreinsa ána og hvar skóla-
húsið ætti að standa. En mig spyr enginn ráða, ég hef yfir engu
að segja. — Hvað um það; undarlegt er, hversu sorgirnar geta
virzt léttar að bera svona að morgni dags; nú gæti ég næstum
hlegið að því öllu saman. Og þó er ég hræddur um, að alt verði
mér erfiðara í haust, en nokkru sinni áður. Ef ég geri það, sem