Eimreiðin - 01.09.1905, Side 30

190
hún kynnist betur«, hugsaði ég. »Hún hlýtur með tímanum að
að kunna við sig á Ingimarsstöðum«. »Eg var nú rólegur um
tíma; en svo spurði ég loks móður mína, hversvegna Brita væri
orðin svo föl og svo flóttaleg í augunum. Móðir mín sagði það
væri, af því hún ætti barn í vændum, og að hún mundi verða
sjálfri sér lík aftur, þegar það væri um garð gengið. Ég var nú
samt með sjálfum mér hræddur um, að Britu sárnaði altaf, að
ég hefði frestað brúðkaupinu, en ég þorði ekki að spyrja hana um
það. Bér vitið, faðir minn, að þér höfðuð ætíð sagt, að það ár,
sem ég gifti mig, ætti að mála alt húsið rautt. Og þeirri rauð-
málun hafði ég hreint ekki efni á það árið. Bað verður alt sam-
an ágætt næsta ár, hugsaði ég«.
Plægingamaðurinn bærði varirnar um leið og hann gekk. Hann
var svo niðursokkinn í hugsanir sínar, að honum fanst hann sjá
andlit föður síns fyrir framan sig. Ég verð að segja föður mín-
um satt og rétt frá öllu saman, hugsaði hann, svo hann geti gefið
mér gott ráð.
»Svona leið allur veturinn og ég velti því oft fyrir mér, að et
Brita héldi áfram að vera svona sorgbitin, þá hefði ég heldur vilj-
að neita mér um hana og senda hana heim til Bergskógs, en nú
var jafnvel það of seint. Og svona leið alveg fram að maí; þá
uppgötvuðum við eitt kvöldið, að hún hafði leynst burtu. Við
leituðum að henni alla nóttina, og um morguninn hafði ein af
vinnukonunum upp á henni«.
Nú tek ég nærri mér að segja meira, svo ég þagna; og þá
spyr faðir minn: »1 guðs bænum, hún var þó ekki dáin?« »Nei,
ekki hún«, segi ég, og faðir minn heyrir, hvernig röddin titrar í
mér. »Var barnið fætt?« segir faðir minn. »Já«, segi ég, »og
hún hafði kyrkt það; það lá dautt við hliðina á henni«.
»Hun hefir líklega aldrei verið með fullu viti«. — »Jú, ekki
vantaði hana vit«, segi ég, »hún gerði þetta til að hefna sín á
mér, af því ég hefði þröngvað henni til að taka mér. En þrátt
fyrir það, skyldi hún ekki hafa gjört það, ef ég hefði gifst sér,
en nú sagði hún, hefði hún ásett sér, að fyrst ég vildi ekki eign-
ast barn mitt á heiðarlegan hátt, skyldi ég ekkert barn eignast*.
Faðir minn getur ekki orði upp komið sökum hrygðar. »Hafðir
þú hlakkað til barnsins, Ingimar litli ?« segir hann loksins. — »Já«,
segi ég. — »Bað var hörmung að þú skyldir hitta á þvílíka kvenn-
persónu.«