Eimreiðin - 01.09.1905, Qupperneq 35

195
Þetta virtist honum svo áþreifanlegt, að hann viðstöðulaust
hét manninum vinnu hjá sér.
Svo hélt hann aftur af stað með plóginn sinn, hrærður í hug
og næstum sæll. »þú munt komast að raun um, að nú verður
ekki svo erfitt að gera það, fyrst þú veizt með vissu, að faðir
þinn vill það,« sagði hann við sjálfan sig. —
II.
Nokkrum vikum seinna var Ingimar að fægja aktýgi. Hann
leit út fyrir að vera í illu skapi og honum gekk seint vinnan.
»Ef ég væri guð almáttugur,« hugsaði hann, »skyldi ég sjá um,
að sérhver ásetningur væri framkvæmdur á sama augnabliki og
hann verður til í huga mannsins. Eg skyldi ekki gefa mönnunum
svona langan tíma til að velta öllu fyrir sér upp aftur og aftur,
og brjóta heilann um alt, sem geti verið til fyrirstöðu. Ég skyldi
ekki láta mér koma til hugar að gefa þeim tíma til að fægja
aktýgin og mála vagninn, ég skyldi senda þá beina leið frá
plógnum.«
Hann heyrði vagnskrölt á veginum, leit upp, og þekti strax
hestinn og vagninn. »Pingmaðurinn frá Bergskógi er að koma,«
kallaði hann inn í eldhúsið, þar sem móðir hans var við störf sín.
Hann heyrði að hún lagði strax brenni á eldinn og að kaffikvörnin
fór að snúast.
Pingmaðurinn ók heim að bænum; þar stöðvaði hann hestinn,
en sté ekki af vagninum.
»Nei, ég ætla ekki að koma inn,« sagði hann, »ég ætla bara
aö tala fáein orð við þig, Ingimar. Ég hef lítinn tíma, þarf niður
til fundarhússins að greiða atkvæði.« — »Móðir mín vill víst gjarnan
að þér þiggið kaffi,« sagði Ingimar. »Pakka, en ég verð að hafa
gát á tímanum.« — »Pað er langt síðan þér voruð hér síðast,
herra þingmaður,« sagði Ingimar. Móðir hans kom nú líka út á
bæjardyra þröskuldinn og lagði orð í belg: »Pér ætlið þó ekki
að fara svo, að koma ekki inn og þiggja kaffisopa.« Ingimar
opnaði vagninn, og þingmaðurinn fór að hreyfa sig. »Pegar frú
Marta býður sjálf, er mér víst bezt að hlýða,« sagði hann. —
Hann var hár og grannvaxinn, kvikur á fæti og eins og hann
væri af alt öðrum kynflokki en Ingimar og móðir hans, sem bæði
voru ófríð sýnum, deyfðarleg á svip og klunnaleg á velli. En
hann bar mestu virðingu fyrir »gamla fólkinu« á Ingimarsstöðum,
»3*