Eimreiðin - 01.09.1905, Síða 44

204
sagði hann hrærður. — »Ég þurfti að minsta kosti að biðja þig
fyrirgefningar.«
Ingimar rétti úr sér og kuldasvipur færðist á andlit hans.
»Pað er altaf nógur tími til þess,» svaraði hann, »nú finst mér við
ættum ekki að standa hér lengur.* — »Nei, þetta er ekki staður
til að dvelja á,« sagði hún auðmjúk. — »Farangur minn er hjá
Löfberg kaupmanni,« sagði Ingimar, þegar þau voru komin af
stað.— »f’ar er líka kistan mín.« — »Ég hef séð hana þar«, sagði
Ingimar. »Hún er of stór til að vera aftan á vagninum; við verð-
um að láta hana bíða þangað til önnur ferð fellur.« Brita stað-
næmdist og leit framan í Ingimar. Hann hafði ekki fyr minst á,
að hann ætlaði að taka hana með sér heim. »Ég hef fengið bréf
frá föður mínum í dag. Hann sagði, að þú værir samdóma þeim
í því, að ég skyldi fara til Ameríku.« — »Ég hugsaði það væri
ekki úr vegi, að þú gætir valið um fleira én eitt. Pað væri ekki
víst, að þú vildir fara heim með mér.«
Hún tók vel eftir, að hann sagði ekki, að hann vildi það
sjálfur. En það gat nú líka verið af því, að hann vildi ekki taka
hana móti vilja hennar í annað sinn. — Hún vissi hreint ekki hvað
hún ætti að gera. Pað gæti nú í rauninni ekki verið neitt keppi-
kefli að fá hennar líka fyrir húsfreyju á Ingimarsstöðum. »Segðu
honum að þú farir til Ameríku, það er eini velgjörningurinn, sem
þú getur auðsýnt honum,« sagði hún við sjálfa sig. »Segðu hon-
um það, segðu honum það nú.« — En á meðan hún var að hugsa
þetta, heyrði hún einhvern segja: »Ég er hrædd um ég sé ekki
nógu hraust til að fara til Ameríku. Það er sagt, að þar sé mikil
vinnuharka.« Henni fanst það vera einhver annar, sem svaraði
þessu, en ekki hún sjálf. — >Það er sagt svo,« sagði Ingimar í
hálfum hljóðum. — Hún skammaðist sín. Henni flaug í hug, að
hún hefði sagt við prestinn um morguninn, að hún hefði ásett sér
að verða nýr og betri maður. Henni sárnaði við sjálfa sig. Hún
gekk lengi þegjandi og velti fyrir sér, hvernig hún ætti að fara að
að taka orð sín aftur. En í hvert skifti, sem hún ætlaði að fara
að segja eitthvað í þá átt, dóu orðin á vörum hennar, því henni
virtist það vera svívirðilegt vanþakklæti, að gjöra hann nú aftur-
reka, ef honum skyldi þykja vænt um hana enn. »Ó, að ég gæti
lesið í hjarta hans,« hugsaði hún.
Ingimar sá að hún staðnæmdist og studdi sig upp við vegg.