Eimreiðin - 01.09.1905, Síða 46

206
ganga að óskum. Brita var yfirkomin af iðrun og auðmýkt. Hún
vildi ekki valda honum nýrrar sorgar. Ef til vill gæti hann
enn þá---------------------—
Pau voru um nóttina á veitingahúsi; en fóru snemma af stað,
og voru komin svo langt, að þau sáu sóknarkirkjuna sína stundu
eftir dagmál. Begar þau fóru þar fram hjá, var kirkjuvegurinn
troðfullur af fólki ok klukkurnar hringdu til messu. »Guð minn
góður! Bað er þá sunnudagur í dag!« sagði Brita. Hún gleymdi
öllu öðru. Hana langaði fyrir hvern mun til að fara í kirkju og
þakka guði. Hana langaði til að byrja hið nýja líf, sem hún
hafði ásett sér að lifa, með guðsþjónustu í gömlu kirkjunni sinni.
»Eg vildi gjarnan fara í kirkju,« sagði hún við Ingimar. Á
því augnabliki hugkvæmdist henni alls ekki, að það gæti verið
hugarraun fyrir hann að koma þar með henni. Hún hafði allan
hugann við guðþjónustuna og þakkargjörð sína. Ingimar lá við að
segja þvert nei. Honum fanst hann ekki hafa hugrekki til að
mæta hinum hegnandi augum og málgefnu tungum allra kirkjugest-
anna. «En einhvern tíma hlýtur það að ske,< hugsaði hann og
beygði við upp að kirkjunni. »það batnar ekki með biðinni.«
Pegar þau óku upp kirkjuhvolinn, sat mesti fjöldi manna á
kirkjugarðsveggnum, og biðu þess að messan byrjaði. Athuguðu
þeir vandlega alla þá, sem komu. Þegar þeir sáu Ingimar og
Britu, fóru þeir að hvískra, hnippa hver í annan og bendast á.
Ingimar leit til Britu. Hún sat með hendurnar í kjöltu sér, og
leit út eins og hún vissi hvorki í þennan heim né annan. — Hún
sá ekki nokkurn mann — en Ingimar sá þá því betur. Sumir
hlupu á eftir vagninum; og Ingimar furðaði sig ekki á, þó þeir
þytu upp til handa og fóta. Peir gætu ekki vitað, hvort þeim
hefði sýnst rétt. I’eir gætu auðvitað ekki trúað því, að hann
kæmi til guðshúss með kvennmann, sem hefði hengt barnið sitt.
• fetta er ofraun,« hugsaði Ingimar. »Eg get hreint ekki afboriö
það.«
«Ég hugsa það sé bezt þú farir strax í kirkjuna,« sagði Ingi-
mar við Britu, um leið og hann hjálpaði henni út úr vagninum.
»Paö vil ég helzt,« sagði hún. Kirkjan var takmark hennar. Hún
var ekki komin til að hitta menn að máli. Ingimar fór sér hægt
að spretta af hestinum og gefa honum. Margir höfðu ekki aug-
un af honum, en enginn mælti til hans. Pegar hann var tilbúinn