Eimreiðin - 01.09.1905, Side 49

209
*í guðs bænum, látið þið mig fara,« andvarpaði Brita. Ingimar
tók duglega upp í sig, sneri hestinum við og stökk upp í vagn-
inn. Hann var leiður á öllu saman og nenti ekki að berjast við
það lengur.
Pegar niður á þjóðveginn kom, mættu þau hverjum hópnum
af kirkjufólki á fætur öðrum. Ingimar féll það illa og beygði
skyndilega inn á dálítinn skógstíg, sem áður fyr hafði verið þjóð-
vegur. Hann var allgrýttur og ójafn, en vel fær fyrir lítinn ein-
eykisvagn.
Rétt í því hann beygði inn á stíginn, kallaði einhver til hans.
Var það pósturinn með bréf, sem hann rétti Ingimar. Hann tók
við bréfinu, lét það í vasa sinn og ók svo lengra inn í skóginn.
I'egar hann var kominn svo langt, að ekki sást af þjóðveg-
inum, stöðvaði hann hestinn og tók bréfið upp. I sama bili lagði
Brita höndina á handlegg honum. »Lestu það ekki,« sagði hún. »Á
ég ekki að lesa það?« — »Nei, það er ekki þess vert að lesa það.«
— »Hvernig getur þú vitað það?« »Pað er frá mér, bréfið það
arna.« — »þá geturðu sjálf sagt mér, hvað í því er.« — »Nei, það
get ég ekki« —
Hann leit framan í hana. Hún var kafrjóð, og angist skein
úr augum hennar. »Eg held ég lesi nú samt sem áður bréfið
það arna,« sagði Ingimar. Hann byrjaði að rífa það upp; þá
reyndi hún að ná því af honum; hann togaði á móti og náði því
út úr umslaginu. »Guð minn góður,« andvarpaði Brita, »á þá
ekki að hlífa mér við neinu? Ingimar,« sagði hún í bænarróm,
»lestu það að nokkrum dögum liðnum, þegar ég er komin á skips-
fjöl.« — Hann hafði nú brotið bréfið sundur og var byrjaður að
stafa sig íram úr því. Hún lagði höndina ofan á pappírinn.
»Heyrðu nú, íngimar. Eað var fangelsispresturinn, sem kom mér
til að skrifa það; og hann lofaði að geyma það og senda þér það
ekki, fyr en ég væri komin um borð. Nú hefur hann sent það
of snemma. t*ú átt ekki með að lesa það enn. Eg verð að komast
burt, Ingimar, áður en þú lest það.« -—
Ingimar leit reiðulega til hennar, stökk út úr vagninum, til að
geta verið í næði, og fór nú að lesa bréfið. Brita var í sams
konar geðshræringu og hún stundum hafði komist í á fyrri árum,
þegar hún fékk ekki vilja sínum framgengt. —
»Pað er ekki satt, sem stendur þar. Presturinn narraði mig
til að skrifa. Mér þykir ekkert vænt um þig, Ingimar.« — Hann
14