Eimreiðin - 01.09.1905, Qupperneq 50

210
leit upp frá bréfinu og hortði framan í hana, stórum, undrandi
augum. I’á þagnaði hún, og auðmýktin, sem henni hafði verið
innrætt í fangelsinu, ruddi sér til rúms í hjarta hennar. Hún þyldi
að líkindum ekki meiri vanvirðu, en hún hefði verðskuldað.
Ingimar baslaði stöðugt við bréfið. Alt í einu kreisti hann
það saman, og var því líkast sem hann orgaði upp yfir sig. »Eg
get ekki lesið eitt einasta orð,« sagði hann og stappaði fætinum
í jörðina. »Stafirnir dansa fyrir augunum á mér!« Hann gekk til
Britu og greip utan um handlegginn á henni. »Er það satt, að
það standi í bréfinu, að þér þyki vænt um mig?« Röddin var
hás og hann var ófrýnn álitum. Brita þagði. »Stendur það þarná
í bréfinu, að þér þyki vænt um mig?« endurtók hann, og var
líkast því, að hann væri fokvondur. — »Já,« svaraði hún í hálf-
um hljóðum.
Hann skók handlegginn á henni og þeytti honum svo frá sér
aftur. »Pú hefur þá logið! Pú hefur þá logið!« Hann rak upp
hlátur og skældi andlitið óheimlega. — »Guð veit,« sagði hún há-
tíðlega, »að ég hef beðið hann á hverjum degi að lofa mér að
sjá þig, áður en ég færi.« — »Hvert ætlar þú að fara?« — »Ég
fer auðvitað til Ameríku.« — »Svei mér þá alla daga.«
Ingimar var eins og hann væri vitstola. Hann dróst nokkur
skref inn í skóginn, þar fleygði hann sér niður í grasið; og nú var
það hann, sem grét. Brita fór á eftir honum og settist hjá honum.
Hún var svo glöð, að hún átti bágt með að stilla sig um að hlæja
upphátt. — »Ingimar, Ingimar litli,« sagði hún og gerði sér gælur
við hann. — ^Éér, sem þykir ég vera svo ljótur.* — »Éað þykir
mér — eða hitt þó heldur.« — Ingimar fleygði hönd hennar frá
sér.— »Lofaðu mér að segja þér frá öllu saman.« — »Pú getur
sagt frá hverju sem þú vilt.« —
»Manstu hvað þú sagðir fyrir réttinum, fyrir þrem árum síðan?«
— »Já.« — >Að, ef mér snerist hugur, skyldir þú ganga að eiga
mig.« — »Já, ég man það.« — »Eftir það fór mér að þykja vænt
um þig. — Ég hefði ekki trúað því, að nokkur maður gæti talað
þannig. Éað var yfirnáttúrlegt, at þú skyldir geta sagt það við
mig, Ingimar, eftir alt, sem ég hafði afbrotið við þig. — Þegar
ég þá leit framan í þig, sýndist mér þú fallegri en allir hinir, vitr-
ari en þeir allir, og að þú værir sá eini maður, sem gott væri að
búa saman við. Ég varð hugfangin af þér, og mér fanst þú til-
heyra mér og ég þér. Og í fyrstunni var ég alveg viss um, að