Eimreiðin - 01.09.1905, Qupperneq 56

2IÖ
Fálki.
Pað var fallegur hestur, hann Fálki á Grund; hann var vel
vaxinn og ágætlega limaður; augun svör og tindrandi, og var
sem eldur brynni úr þeim. — Og þegar hann var genginn úr hár-
um, gljáði skrokkurinn hans grái, sem silfur væri.
Enginn neitaði því heldur, að hann væri gæðingur; það var
fullyrt, að hans jafningja myndi ekki geta í allri sveitinni, og vart
finnast þó víðar væri um land leitað. Hann var fjörhestur mikill
og skapbráður, en þó svo auðveldur, að hvert mannsbarn gat
ráðið við hann.
En Fálki gerði sér mannamun; hann lét sjaldan eins mikið
til, ef kvennmenn sátu hann, einsog þegar hann bar karlmenn
á baki.
Og oft var það, ef huglitlir unglingar riðu honum, að hann
lötraði í hægðum sínum, og hefði fáum, sem ekki þektu hann,
komið til hugar, að það væri bezti hesturinn þar um slóðir.
En um það luku allir upp einum munni, sem vóru Fálka
nokkuð kunnugir, að aldrei væri hann eins skemtilegur og ganglaginn,
eins og þegar húsbóndi hans, Gunnar bóndi á Grund, sæti hann.
Peir höfðu gaman afað sjá tilþrifin, sem Fálki gerði undir Gunnari á
Langamel fyrir utan Grund, þegar Gunnar kom drukkinn heim-
leiðis úr kaupstaðnum, og klárinn hafði staðið bundinn allan dag-
inn. Og fæstir kusu að vera nálægt honum, þegar hann þreif
sprettinn; þrumaði á skeiði heim melinn og sendi glóandi skeyti
aftur undan sér og til beggja hliða.
Gunnar bóndi á Grund var hniginn við aldur; fyrrum hafði
hann verið gildur bóndi og talinn vel við álnir, en eftir því, sem árin
færðust yfir hann og börnunum fjölgaði, gekk að sama skapi aí
honum, svo það litla, sem hann hafði undir höndum, var lánsfé.
Og þegar börnin vóru komin á legg, fóru þau öll nema eitt í
burtu, — sum til Ameríku, en önnur giftust og reistu bú. Nú
var það aðeins Björg, yngsta dóttir hans, sem var hjá honum;
hafði hún staðið fyrir búinu með honum, síðan móðir hennar lézt.
Björg var átján vetra, og þó hún mætti kallast ung í bústjórn-
inni, hafði hún samt mikinn huga á því, að alt færi sem bezt úr