Eimreiðin - 01.09.1905, Qupperneq 62

222
hann ekki né klappaði thonum, eins og hún hafði svo oft gert
áður; hún sagði ekkert vinarorð, né brellaði hann, eins og hann
átti þó að venjast af henni — en tárin streymdu niður kinnarnar
og féllu ótt og títt á höfuðið á Fálka.
Pað sló ánægjubrosi yfir kennimannsandlitið á séra Páli, þegar
hann bætti við næstu fimm krónunum; hann taldi það víst, að hann
þyrfti ekki að segja neitt frekar, Fálki væri sín eign; og hann var
1 huganum kominn á bak Fálka og lét hann renna með sig heim
traðirnar að Felli.
»130 krónur eru boðnar fyrsta, annað og . . .!«
Aftur stanzaði hamarinn á miðri leið, og var næstum því
dottinn úr höndum uppboðshaldarans, því ofan af bænum heyrðist
kallað:
»það er bezt að koma Fálka gamla upp í 150 krónur!«
Pað varð þögn.
Allir litu upp í bæjarsundið, þar sem nokkrir unglingar á tví-
tugsaldri sátu.
»Mér er bláföst alvara — ég bæti tuttugu krónum við, en
sjálfráðir eru þið með að reka mig frá boði, ef ykkur býður svo
við að horfa!«
Pað var nú ekki svo hætt við því, að hann Bjarni, sonur hans
Guðmundar á Hálsi — einhvers ríkasta bóndans í þeim lands-
fjórðungnum — yrði rekinn frá boði, þó hann væri ekki nema
á fyrsta árinu yfir tvítugt.
Séra Páll leit ekki upp; í einhverri leiðslu hálfhvíslaði hann:
»Og ég bæti tuttugu krónum við!« En það leyndi sér ekki
á látbragði hans, að hann var að stíga dans, sem honum var ekki
ljúft að stíga.
»Fálki gamli er meira virði en 170 krónur; það er bezt að
ég bæti þrjátíu við.«
Bjarni var nú staðinn upp og horfði gletnislega framan í prest-
inn. Kennimannsandlitið var horfið, en í stað þess komið annað,
þrungið reiði og ógnunum.
Menn fóru að brosa og henda því á milli sín, að nú væri
komið fjör í uppboðið. Sumir skutu því í næsta eyra, að kapp
væri í klerkinum gamla og það óvanalega mikið; ekki líkt séra
Páli, að kasta krónunum þannig svo að segja út í bláinn. —
»200 krónur eru boðnar! — Býður nokkur beturf« stamaði