Eimreiðin - 01.05.1911, Blaðsíða 27

103
Þó hamra-skuggar höndum um þig spenni,
úr hrika-bergi stuðlaföll þú slær,
með mána-gullið gustað fram á enni,
°g geiminn stjarna’ á floti þér við tær.
En hvílíkt veldi! vöku uppi’ að halda
í varmaleysu’ og allra-hliða þröng,
í myrkra-djúp og undir ísinn kalda,
og endalausa, að hrynja’ í sterkum söng.
II.
Úr öllum þínum söng er glötuð sálin,
ef segi’ eg, foss minn, kvæðið eftir þig —
já, þó að inn að hjarta huliðsmálin
í hljómum þínum titri gegnum mig.
III.
»Er drápshríð mönnum ægði, jafnvel inni,
hún æpti’ að þeim um veður-grimma nótt:
Pið skylduð beita bylja-ilsku minni
á bata-leið, sem hverjum stórum þrótt’.
Og hvatur hugur vegu ætti að vita
að veðurgerð, í bæ við fjall og ós,
sem sneri minni helju upp í hita,
og hríðamyrkurs nauð í glaða-ljós.«
»Við alda-söng þann æsti ’ún höf og sundin,
og æddi um land og vann þar skaðann sinn.
En ég er foss, við fjalla-stallinn bundinn,
og fel í straumlegg hita-neistann minn.
Eg missa þarf ei mína fornu prýði
í megingerð, né röst mín verða lygn,
því listin veit að draga’ upp dverga-smíði
sem dyratré að minni frjálsu tign.«