Eimreiðin - 01.05.1911, Blaðsíða 30

io6
Um hvaö var hún að hugsa? Um hann pabba? Veslings
pabbi .... hann er úti á sjó í þessu veðri . . . . En hann er
svo stór og duglegur. Bráðum kemur pabbi aftur . . —
Oveðrið harðnar æ meir. Mér finst hún Grýla hljóta að
vera þarna úti. Grýla, sem tekur ljótu börnin. Lætur þau í
stóran poka og fer með þau og étur þau. Og upp úr þeim poka
er ómögulegt að komast ... En ég er góða barnið hennar
mömmu. Hefi verið svo fjarska þekkur í allan dag. Svo að
Grýla getur víst ekki fengið að taka mig. En ekki var ég samt
alveg ugglaus við stóra pokann ....
Tröllin vóru víst líka á ferð í svona veðri. Bylurinn var
hræðilegur risi. Óskaplegt ferlíki, sem teygði sig milli hafs og
himins. Sópaði öllu með hvítum og köldum, flaksandi handleggj-
unum. Hann gat víst líka tekið pabba og étið hann. Eða hent
honum út á himinháan sjóinn . , . .
En nei, það gat ekki verið. Guð leyfði það ekki. Hann
vildi ekki taka hann pabba frá okkur mömmu, sem þótti svo
vænt um hann. »Guð er góður, barnið mitt,« sagði mamma alt-
af. Og hann var sjálfsagt miklu sterkari en risinn og Grýla til
samans.
Það var gott, að guð var góður. Ef hann væri vondur —
mikil skelfing. Pabbi barði einusinni Sigga fyrir að sofa í hjá-
setunni og týna ánum. Pá var Sig’gi slæmur . . . . En það var
alveg ómögulegt að berja guð, þó að hann væri slæmur.
En mamma hlaut að segja satt. Það kom aldrei svartur
blettur á tunguna í henni. Og hún var svo góð — og kysti mig
.svo oft, »litla, góða drenginn sinn.«
— Pegar pabbi kom heim á kvöldin . . . En að mamma
skyldi geta kyst hann. Svona kaldan og snjóugan. Með klakann
í skegginu. Eg var hálfhræddur við hann.
En þegar hann var komiun úr, þá tók hann mig á hné séri
Hossaði mér hátt upp í loft. Sagði mér svo margar fallegar
sögur. Af Grámanni og af Steinvöru, skessunni, sem einu-
sinni bjó í hömrunum fyrir framan túnið. Eða um álfadrotning-
una í Ljúflingsleiti. Sem átti voðastóran bæ. Hann sást nú
raunar ekki, nema stundum. Par var engu brent öðru en jóla-
kertum. Hvítum og gljáandi. Hún hlaut að vera ákaflega rík,
þessi álfadrotning.......
— Og hvað það var gaman að hátta í litlu holuna sína á