Eimreiðin - 01.05.1911, Blaðsíða 11

87
Hann var síðan haldinn miðr þeir þrengdu 'onum undir þver-
heldur tók að kárna pall niðr,
fyrir Árna; þá nam bæði brjóst og kviðr
með síðum sárna.
Og loks kvað hann sinn gamla bragarhátt um sína síðustu suður-
reið, og eru þær vísur ódauðlegar; mikilmenskan og bernskan,
grobbið og glensið fallast þar í faðma:
Pessi karl á þingið reið Víkr hann ser í Viðeyjarklaustr,
þá með marga þegna, víða trúi' eg hann svamli,
svo gegna, sá gamli.
Öllum þótti hann ellidjarfr Við Dani var hann djarfr og
ísalandi næsta þarfr, hraustr,
og mikils megna. dreifði' hann þeim á flæði og
flaustr
með brauki og bramli.
Pá er og sú vísa ágæt, er hann kvað eftir stóru reiðirnar IS47
til Bjarnarness og síðan vestur í Vatnsfjörð:
Nú er hann kominn til Hóla orðinn er hann ellimæddr,
heim en aldrei trúi' eg hann verði
hægur í sínu sinni, hræddr,
ég inni; þó ljóðin linni.
Enn má nefna þessa vísu um umrótið syðra:
Hnigna tekur heims magn, trygðin er tryld sögð,
hvar finnur vin sinn? trúin gerist veik nú;
fær margur falsbjörg, drepinn held ég drengskap,
forsómar manndóm; dygð er rekin í óbygð.
I annan stað verður að minnast á hin stóru kvæði Jóns bps.;
má ætla, að meginið af þeim sé ort á yngri árum hans, og ef
til vill eftir hvötum fóstra hans, Einars ábóta á Pverá, því öll
kvæðin minna á hinn bezta anda klaustranna, og á Pverá hefur
Jón lært sinn kristindóm; höfðu þar og oft verið vitrir munkar
og frjálsari, að ég hygg, í skoðunum, en í öðrum, klaustrum á