Eimreiðin - 01.05.1911, Blaðsíða 38

Pegar af sjó og ís um of
eimdi, gömlum, nýjum:
sjötíu vetra söngstu lof
sumarkomu í skýjum.
Galstu þökk fyrir geisla og skúr
gjafara lífs á hæðum, —
eins og fugl fyrir utan búr
elur á dýrðarkvæðum.
Pó að hvelið vona valt
verði oft á borði:
greipstu á lofti eitt og alt,
ef til bóta horfði.
Lítið er sumum löndum veitt,
sem láta gúlpa merkin;
þú lézt gróa alt í eitt:
áhugann og verkin.
Látni höldur! þjóðar-þing
þvílík skyldu fleiri, —
tvíelleftum tannfelling
tuttugu sinnum meiri.
Undir þoku ellikífs
af þér féllu viðjar. —
Enn þá reyndar ertu lífs:
andi þinn og niðjar.
GUÐMUNDUR FRIÐJÓNSSON.
Um íslenzkan landbúnað.
Eftir JÓN J. BÍLDFELL.
Landbúnaðurinn er hornsteinn sá, er efnaleg velmegun þjóðanna
byggist á, fremur öllum öðrum atvinnugreinum. Ekki svo að skilja,
að ýmsar aðrar atvinnugreinir geti ekki verið arðvænlegar um lengri
eða skemmri tíma, En það er engin þeirra eins haldgóð og landbún-
aðurinn, þegar hann er rekinn með forsjálni og af kunnáttu. Afli
sjávarins getur brugðist með öllu, þegar minst varir, og eru þá allir
þeir, sem á honum byggja, atvinnulausir og ráðþrota. Verksmiðju-iðn-
aður er oft arðsamur, sérstaklega hjá stórþjóðunum, en á honum er
sá annmarki, að þegar minst varir, getur maður búist við að sjá orðið
»lokað« letrað yfir dyrum verksmiðjanna, og þá líka alla þá, er þar
unnu, atvinnulausa á torginu. Málmtekja er of oft eins og mýraljós,
er lýsir máske í svip, hverfur svo sjónum manna, skýtur ef til vill upp
aftur einhverstaðaf lengst út í heimingeimnum, til þess að lokka fjöld-
ann enn þá lengra út í ófæruna; en gróður jarðarinnar heldur áfram
í dag, á morgun og að eilífu; landbúnaðurinn er ábyggilegri öllum
öðrum atvinnugreinum, af því að undirstaðan er traustari.
Að mínu áliti er það nú ekki einasta efnaleg velmegun íslenzku
þjóðarinnar, sem stendur og fellur með landbúnaðinum, heldur er