Eimreiðin - 01.05.1911, Blaðsíða 36

Reiðiþrungnar, byrstar brár
ber hann, íús að glíma;
vann af hausti vikur þrjár,
vori sama tíma.
Svona stóran byggir bás
bylja, snjóa og ísa;
hneppir undir hengilás
himin sumardísa.
Marga von til heljar heimt,
hlegið kalt á bænum.
Senn hefir jörðin sólu gleymt,
særinn hláku blænum.
Enginn man svo óðalsrík
öfl með snjóa forðann;
engi nokkur önnur slík
yfirvöld að norðan.
Frost og stormur mesta mátt
mældu hverju setri;
snjórinn dreif úr allri átt,
eins og á fimbulvetri.
Ógnaveður æstu haf,
yptu boðaföllum;
símastaurum kom í kaf
kyngisnjór á fjöllum.
III. STEFÁN
Pú tókst snemma einka-arf:
áhuga með þori;
hafðir fúsa hónd á starf,
hvatan fót í spori.
112
Himna mildi hjarta-kröm
horfðu á læti í bylnum;
þjóðin stendur hölt í höm,
henni er mál á ylnum.
Legðu gæzka létta hönd
á landvörn iðjumannsins, —
hljóta skyldu hrísinn vönd
hrokabelgir landsins.
Pessi skorpa er múga manns
mestur bani vona.
Ertu að refsa okkar lands
ærsla-flónsku svona?
Ef ég ætti mál og ment
og mundir nógu sterkar,
hleypiloki hefði eg rent,
hríð, fyrir þínar kverkar.
Hvarlar mér í huga oft
hláka, vorsins þerna. —
Geturðu ekki grátið, loft.
gaddinum yfir hérna?
Fyrir dyrum vofir vo,
vonum helspá syngur.
Horfir nú í heima tvo
hnipinn Islendingur.
STEFÁNSSON (frá Heiði).
Æskukraft, sem í þér brauzt.
engum tókst aö skemma; —
auðnan gaf þér, orðalaust,
úrvals-konu snemma.