Eimreiðin - 01.05.1911, Blaðsíða 29

Þráinn.
Smásaga eftir JAKOB JÓHANNESSON.
Ég var aðeins sex ára, þegar það bar við. En ég man það
eins glögt og það hefði verið í gær. Éað kvöld er sem kol-
svartur skuggi í tunglmóðu bernskuminninganna . . .
Hvítasunnuhretið æddi um land og sjó. Pað var búið að
kveikja í baðstofunni. Siggi smali lá endilangur uppi í þver-
rúminu og hraut hástöfum. Arndís vinnukona sat á móti mér
og mömmu. Hún var að verpa skó. Hengilampinn kastaði flökt-
andi glætu á mjóa, kinnfiskasogna andlitið undir svörtum hár-
lubbanum.
Ég bar altaf geigblandna virðingu fyrir Dísu. Sjálfsagt af
því, að hún var ekki eins og annað fólk. Hún hafði komist í
eitthvert ástaklandur á yngri árum og var hálfgeggjuð síðan. Hjá
okkur hafði hún verið í átta ár og var nú kominn yfir fertugt.
Hún vann verk sín vel og trúlega. Sagði sjaldan orð. En þegar
hún sat yfir sokknum eða skónum, sem hún átti að bæta, þá tal-
aði hún við sjálfa sig, Hljómlaust og tilbreytingalaust. Vissi auð-
sjáanlega ekki hvað hún sagði.
»Sveinn, Sveinn, því komstu ekki? .... því komstu ekki?«
Fyrst löngu seinna skildi ég þessa brennandi, grátandi bið.
Pessa vonlausu von. I’atigað til alt varð tómt og kalt. Og hún
gat ekki lengur grátið. En andvarpið —- örvæntingarinnar magn-
lausa neyöaróp, ómaði stöðugt frá brjósti hennar, einræmt og mein-
ingarlaust . . .
»Sveinn, Sveinn, því kemurðu ekki? ....
Mamma sat undir mér. Ég var líka bara dálítill hnokki.
Ósköp hræddur við myrkriö og bylinn úti. Rúðurnar vóru grá-
hvítar. Skafl yfir hverjum glugga. Baðstofan nötraði í vindhvið-
unum. Stormurinn ýlfraöi og stundi í túðunni. Eins og ámát-
legt útburðarvæl. Brimsogið dundi í fjarska, þegar það skall við
sæbratta malarkambana. Helkaldur, seiðandi undirómur ....
Afamma var eitthvað svo dauf og undarleg. Ég fann það á
mér. Burfti ekki að sjá það. Ef hún var nálægt mér, vissi ég
altaf, í hvaða skapi hún var. Pvölum kulda sló út um brjóst
mér og herðar.