Eimreiðin - 01.05.1911, Blaðsíða 28

104
»Ég hef ei neitt á höndum, þótt ég geysi
og hömlur engar verði mér að bið; —
en dauði og eyðing eru kraftaleysi,
en afl er það, sem heldur lífi við.
Og ég er inni’ í hömrum hjarta fjallsins,
við hjarnið dautt sem eitt um lífið slóst;
og leitt ég gæti heilsu í hvamma dalsins
og hita-gróður um þess kalda brjóst.«
»Mig langar hins, eins lengi’ og fjallið stendur,
að lyfta byrði, er þúsund gætu’ ei reist,
að hvíla allar oftaks-lúnar hendur
í örmum mér, sem fá ei særst né þreyzt.
Og veltu mína vefa láta og spinna,
minn vatna-aga lýja skíran málm,
og sveita-Huldum silkimöttul vinna
og Sindrum hafsins gulli roðinn hjálm.«
»Með silfur-úðans sólskins-augna fjölda
ég sá úr dalshlíð margra alda ferð,
um héruð morgna og kynslóðunum kvölda,
og komu-tíða sjáandinn ég verð. —
Hér býð ég öllum Islands heillavættum
mín öfl og fegurð, mannheims-aldra löng.
Og verða skyldi’ eg auðna fram í ættum
og inna af höndum bjargir við minn söng.«
IV.
Ur öllum þínum söng er glötuð sálin,
þó segi’ eg, foss minn, kvæðið eftir þig —
já, þó að inn að hjarta huliðsmálin
í hljómum þínum titri gegnum mig.
6/n ’io. STEPHAN G. STEPHANSSON.