Eimreiðin - 01.05.1911, Blaðsíða 48

124
enn. Kúabú hafa verið aukin, mjólkurbú stofnub og smjörið sent
á brezkan markað. Ekki allfá kynbótafélög hafa verið stofnuð
og reynt að glæða áhuga manna og skilning í þeim efnum með
gripasýningum. Mjólkurkyn kúa virðist mega bæta nægilega með
innlendum kynbótum, en sláturkyn'eða holda þyrfti að fá annar-
staðar að, eins og herra Bíldfell bendir á.
Má vera, að herra Bíldfell sé kunnugt um alt þetta, en hon-
um þyki breytingin ganga of seint. Spor séu reyndar stigin í
rétta átt, en allur þorri bænda haldi sér þó enn við gamla lagið.
Og þetta er satt. Og úr þessu vill hann bæta meb tillögu sinni
um fyrirmyndarbúin. Og þar erum vér honum hjartanlega
sammála. Nauðsyn þeirra hefir í mörg ár vakað fyrir ritstjóra
Eimr., og hann hefir margsinnis prédikað þeirra »evangelíum« í
viðtali við einstaka menn og líka hreyft málinu í ræðum sínum á
alþingi. Hann hefir haldið því fram, að þau væru enn nauðsyn-
legri en búnaðarskólarnir. Pað væru allajafna svo margir Tómasar
hjá bændastéttinni, að engin tiltök væru að fá þá til að bregða
af gamalli venju og taka upp nýjar aöferðir, nema þeir fengju að
sjá árangurinn með eigin augum, svo að segja leggja fingurna í
naglaförin. Ekki yrði heldur ætlast til, að þeir legðu út í tvísýnar
og kostnaðarsamar tilraunir, sem oft gætu mishepnast í fyrstu,
unz hin rétta aðferð væri fundin. Petta ættu fyrirmyndarbúin að
gera, og þá mundu bændurnir brátt koma á eftir — eins og
bændabýli Dana á eftir »herragörðunum«.
En hann hefir enga áheyrn fengið enn. Pað hefir farið á
sömu leið, eins og þegar hann fyrir rúmum áratug var á alþingi
að mæla með fiskiveiðum á eimskipum í stað seglskipa. Pað var
í það mund, er Englendingar vóru sem óðast að selja seglskip sín
til fiskiveiða og íslendingar gleyptu við þeim, af því þeir fengu
þau með lágu verði. Pá var úr landssjóði árlega veitt lán til
slíkra kaupa, en ritstjóri Eimr. barðist þá fyrir því á þingi, að
nokkru af láninu mætti að minsta kosti verja til eimskipakaupa.
Tví ekki væri Iíklegt að seglskipaútvegurinn mundi reynast eins
arðvænlegur, þar sem mesta dugnaðarþjóð heimsins væri að hætta
við hann og hverfa að eimskipaútveg. En þetta fékk enga áheyrn
þá. Öll lánin urðu að ganga til seglskipaskrokka, sem nú líklega
fúna niður sumir hverjir, af því ekki borgar sig að halda þeim út.
Og nú eru menn orðnir sannfærðir um, að eimskipaútgerðin er